بستر :

شهر اصفهان، تعامل حرکت است وسکون ، مجموعه ای است در هم تنیده از گذر های متقاطع در کنار بناها و ساختمانهای گوناگون . با خروج از شهر، این حرکت است که پررنگتر می شود  . تجربه حرکت روزانه از خانه به محل کار ، نخستین وجه تمایزاین طرح ، در قیاس با سایر فضاهای کار و فعالیت درون شهر بود . این مفهوم زمانی جدی تر شد که با عبور از ورودی شهرک با ساختاری کاملا سیال و در حرکت ، مواجه شدیم . ساختاری شکل گرفته از خطوط منحنی که انقدر توسط طراحان شهری پررنگ ترسیم گشته بود که گریز از آن را اجتناب ناپذیر می نمود . این خطوط متکی به شیب زمین در پس زمینه با پیوستن به خطوط کوهها و تپه های شمالی ، انگار که حرکت را تا بینهایت ادامه میداد. حرکت کردیم تا به محل پروژه رسیدیم ، شمال رو به کوه داشت و جنوب رو به شهرِمحل زندگی ،  زمینی با 75 متر طول و میانگین   24  متر عرض ، که با حرکت گذری در پیرامونش ، انگار که در امتداد بسترش جاری شده بود...

کارفرما :

شرکت فراتحقیق سپاهان به عنوان یکی از مشاوران پیشرو در امر صنعت ، میخواست بنایی داشته باشد در میان شهرک علمی و تحقیقاتی، هموزن اسم و رسم شرکت و آنچه نگاه آنها را به آینده شکل میداد. پس از گپ و گفت اولیه مشخص شد که نگاه مدیران به الگوهایی رفتاری درون شرکت ، چیزی است مشابه آنچه امروزه در ابرشرکتهایی چون گوگل در جریان است . بر اساس برنامه اولیه از سوی کارفرما فعالیت شرکت در پنج بخش عمده مدیریتی ، مهندسی و طراحی ، مطالعه و تحقیق ، اداری و خدماتی ، طبقه بندی می شد ، ولی آنچه نگاه مدیران را به سوی شرکتی چون گوگل چرخانده بود ، نه اینها ، بلکه فضاهایی جهت تعامل افراد، کسب آرامش ، تنفسِ استفاده کنندگان ، تفکر و ایده پردازی و... بود .بررسی های اولیه نشان می داد ، انچه در ذهن کارفرما در جریان است به فضایی بیش از 2200 متر مربع نیاز دارد، در حالی که طبق ضوابط و مقررات شهرک ، زیربنای طرح نمیباست از 1850 متر تجاوز میکرد ! در این بین توفیقی اجباری نصیبمان شد ،  مطابقِ بندی در دفترچه ضوابط ، فضاهای آتریوم ، حیاط مرکزی و تراس در محاسبه زیربنا لحاظ نمی گردید . متکی بر این امر ، از یک سو تامین نیاز کارفرما در چارچوب مقررات شهرک امکانپذیر بود  و از سوی دیگر  آنچه به طرح اضافه می شد میوانست فضاهایی جهت تعامل افراد، کسب ارامش ، تنفس استفاده کنندگان ، تفکرو... فراهم کند.

طرح:

دو سال و اندی گذشت و ذهنیت ما به عینیت مبدل گشت  ، از اصفهان حرکت میکنیم به سوی ساختمان تازه بنا شده  ، پس از عبور از ورودی ، و ساحتار پیچ در پیچ و سیال شهرک ، به آستانه شرکت میرسیم ، مرزی به جز سبزینگی و درحتانی نورسته ، میان بنا و گذر های  پیرامونش وجود ندارد . از گذر جنوبی پله های ورودی را پایین رفته و وارد بنا می شویم  ، نور آفتاب و تصویر آسمان ،که از سقف گشوده  شیشه ای آتریوم عبور کرده و بر زمین می تابد ، خوش آمد گوی مناسبی است برای تازه واردان ، در حالی که این فضا با حضور نور و سبزینگی فضایی جهت مکث فراهم میاورد ، حضور نور و آسمان از بالا ،  نا خوداگاه سر را به سوی خود میچرخاند ، پیوسته حرکت در پیرامونش جاری است ، از شیبراهه کناری به بالا حرکت می کنیم .... . با توجه به ساختار سیال و گوناگون طبقات ، نه همچون دیگر ساختمان های اداری تیپ ، با هر چرخش ، با فضایی نو و تجربه نشده مواجه ایم ، فضاهایی که با گشایش های افقی در بدنه ، تصاویری پانارامیک از چشم انداز کوه ها در شمال  و شهر در جنوب ، در امتداد حرکت نصیبمان می کند ...

در اولین تراز ، گشایشی در خور توجه که محور های حرکت در پیرامونش امتداد دارند ، بازشوها و پنجره های بزرگ در این بخش مرز میان بیرون و درون را کمرنگ گرده و در کنار گشودگی های خطی ، تجربه ای جدید از ارتباط با فضای خارج را فراهم آورده است  ، این حیاط ، در قیاس با اتریوم ورودی ، از سکون و ارامش بیشتری برخوردار است ، هیچ واسطه ای میان انسان و آسمان نیست ، لحظه ای درنگ ، تامل و تنفس و باز حرکت به سوی بالا...   . در امتداد راهروی طبقه سوم به یکی از تراسها وارد می شویم ، چشم انداز به اصفهان از یک سو و به کوه و تپه های پیرامون از سوی دیگر چیزی فراتر از ان است که کارمندان گوگل هرروز تجربه نمایند ...  .از در پشتی در تراز فوقانی خارج می شویم ، از شیب راهه شمالی به پایین حرکت می کینم ، تمامی انچه در درون بود تجربه شد بدون انکه تکراری در کار باشد .