ما یک زوج معمار هستیم. در شهر بزرگ و شلوغی مثل تهران، کار ما طراحی و نظارت پروژه‌های ساختمانی است؛ کاری دلچسب اما تمام وقت و سنگین.  همیشه دلمان می‌خواست فضایی برای خودمان بسازیم تا بتوانیم آخر هفته‌هایمان را به دور از مشغله‌های کاری و فکری در آن سپری کنیم و یا بعد از تحویل هر پروژه، قدری در آن بیاساییم. جایی برای بازسازی افکارمان، قوایمان و مکانی برای عاشقی کردن و با هم زیستن. جایی با مختصات متفاوت از فضای آتلیه و یا حتی آپارتمان‌مان. اما مثل خودمان و معماری‌مان ساده و منطقی. فضایی آشنا، فضایی صمیمی، فضایی راحت، فضایی سپید.

"در گلستانه"، شعر شاعر معاصر دوست داشتنی‌مان، حس این فضای در ذهنمان را خوب توصیف می‌کند و شد اسم خانه‌مان.

راه حل ساده لوکوربوزیه؛ خانه دوطبقه استانداردشده، ساخته شده از دو اسلب بتنی که با شش ستون نازک نگه داشته شده و یک پلکان ساده، خانه دومینو، روح همیشه حاضر در معماری معاصر مشارکتی، به ایده کلی گلستانه تبدیل شد.

ترکیب "در گلستانه" سهراب ‫ـ تصور ما از فضا ـ و "دومینوی" لوکوربوزیه ـ الگوی مسکن ساده، سریع، ارزان و البته بالقوه مینیمال ـ شد مامن روزهای آرامش ما. خانه‌ای که برآیند طرح‌های مختلف خودمان و تمام دوست‌های معمارمان بر روی شش ستون لوکوربوزیه است.

گلستانه را در بخش شمالی زمین و پشت به خیابان قرار دادیم؛ خانه ای رو به باغ، تا به این ترتیب، حیاط یا باغ کوچک پرتقالمان، خلوتمان هم باشد.

از سویی دیگر، باورمان این است که یک فضا با مختصات خنثی خود، باید زمینه‌ای آرام باشد برای وقوع رویداد فضا. پس بیان هنری مینیمال را متناسب با سادگی فریم دومینوی لوکوبوزیه برای فضاهای داخلی انتخاب کردیم. واکنشی دربرابر معماری بحران‌زده امروزمان. به این ترتیب برای تقویت حس مکان فضا، خلوص، سادگی و خوانایی تقویت شد. کمینه‌گرایی، وضوح در طراحی پلان، سیالیت فضایی، انعطاف‌پذیری عملکردی و پیوستگی و تداوم بصری، بدون هرگونه بیان پیچیده، معماری داخلی‌ای یکپارچه اما خیال‌انگیز به وجود آورد. آنقدر که احساس تعلق به فضا و خاطره‌انگیزی گلستانه برای خودمان و تمام دوستان و آشنایان معمار و هنرمندمان عجیب و بسیار بالا است.