در اوایل سال 2015 کارفرمای پروژه برای طراحی ویلایی خانوادگی در حاشیه تهران با ما تماس گرفت. سایت پروژه در چهل کیلومتری بیرون تهران در قسمتی از یک محله مسکونی دروازه دار قرار گرفته بود که در ابتدا به عنوان یک منطقه تفریحی برای اوقات فراغت بنا شده بود. با این حال پراکندگی و رشد شدید شهر موجب شده بود که این منطقه دور افتاده از بخش شهری توسط شهر احاطه شود و به مرور زمان واحد های مسکونی دائمی بسیاری را در خود جا دهد.
اکنون پاسخ به تاریخچه منطقه در کنار حفظ ماهیت ساختمان به عنوان یک ویلا، و نه یک منزلگاه دائمی، چالشی بود که باید با آن روبه رو می شدیم. ایده اصلی پروژه از مفهوم افزودن به ارزش ملک و جابجایی فضای سبزی که در نتیجه احداث بنا روی زمین از بین می رفت گرفته شده بود.
فرم بنا حجمی ساده است که ساخت و ساز سریع و آسان را ممکن می سازد. این حجم جعبه ای شکل در قسمت نما به سیستم نمای عمودی هوشمندی مجهز شده است که در هنگام استفاده باز، و در هنگام بلا استفاده بودن خانه بسته می شدند، تا بدینوسیله امنیت بنا و در عین حال توانایی اعلام وضعیت اشغال بنا توسط خود آن را تامین کند.
سیستم نمای عمودی نقش کنترل عوامل محیطی را نیز بر عهده داشت، عواملی مثل محدود کردن میزان دریافت حرارت و نور خورشید و حصول اطمینان از آسایش محیطی در داخل و دوری هرچه بیشتر از نیاز به وسایل تهویه، گرمایش و سرمایش الکترو مکانیکی. این نمای تنظیم کننده شرایط محیطی در کنار حیاط مرکزی ایجاد شده در حجم، ویژگی های غالب بافت بومی منطقه بود که به تهویه طبیعی و در نتیجه کاهش قطعی مصرف کلی انرژی ساختمان می انجامید.
منظر بام که از همان حیاط مرکزی قابل دسترسی است، فضای بیرونی حفاظت شده و پوشانده ای را برای خانواده ایجاد کرده است که با فضای عمومی باغی که ساختمان در آن قرار دارد متفاوت است.
اتخاذ رویکردی به جز این در چنین منطقه ای، نیازمند ساخت دیوار های جدا کننده بلند در اطراف باغ به منظور جدا سازی بخش عمومی از خصوصی می شد، که موجب کاهش دسترسی بصری به باغ های اطرف می گشت. به منظور حفظ هویت بصری منطقه، ما تصمیمی کاملا برعکس گرفتیم،یعنی ایجاد فضای خصوصی در قسمت بام بنا به جای ساخت جدا کننده های صلب دور تا دور زمین. این کار موجب می شد که حس غالب بر مجموعه دست نخورده باقی بماند. در حالی که نقشه های عمومی سایر بنا های منطقه شامل 700 متر مربع باغ و 300 متر مربع ویلا بودند، طراحی مخصوص قسمت بام، امکان افزایش ارزش زمین و در نهایت رسیدن به هزار متر مربع زمین و 300 متر مربع ویلا را می داد.
این پروژه علاوه بر اینها در پی به چالش کشیدن رویکرد های معمولی و رایج طراحی این نوع بناها بود که در آن سطح طبقات و سقف ها نهادهای جدا از هم و نیازمند به سازه های حمایتگر مجزا هستند. در این مورد سعی بر آن بود که با ادغام این دو و محو مرز های عمودی سقف طبقات را به عنوان عنصری سازه ای که تا کف پایین آمده ارتقا دهیم تا به فضای بدون ستون و در نتیجه پلان داخلی انعطاف پذیر دست پیدا کنیم. سقف ویلا که به آرامی در قسمت حیاط مرکزی پایین آمده به عنوان دسترسی سریع و راحت به قسمت پشت بام نیز عمل می کند.