ایده اولیه ی طراحی، از فرم گل مرغ بهشتی برگرفته شده.ساختار چند لایه که به یک فرم جامع ختم و بر روی یک زمین با شیب 20 درصد پیاده شده است. نحوه همنشینی فضاها بر اساس قوانین شهرسازی و ضوابط موجود شهر صدرا شکل گرفته و استفاده امروزی از فرم های پیچیده ی هندسه ایرانی و سپس ورود موتیف ها و نقوش ایرانی در پروژه ( که مطابق خط فکری طراح است ) حاصل طرح را به یک بنای هیبریدی تبدیل کرده که مخاطب را برای اکتشاف فرد فرا می خواند.

یاخته های صلب معماری در پلاسمای لیبره ی فضای داخلی به نحوی قرار گرفته اند که سیالیت فضا تشدید می شود. دید پانوراما به فضای باغ و دور نمای شهر که در جلگه مجاور دانه ی کوه های باغ شهری قابل مشاهده است ، مد نظر بوده. فضاهای نشیمن خصوصی با گودال باغچه های دنج حاشیه بنا مجاورت دارند و همچنین حیاط پشتی بنا، فعالیت های اقامتی کوتاه مدت را در خود جای داده است.

به واسطه تولید انرژی برق خورشیدی و استحصال بارش و آب های سطحی پروژه تا حد 80 درصد خودکفا می باشد.