اصول طراحی

پروژه طراحی مجدد و بخش الحاقی مجتمع رفاهی دانشگاه شیراز در منطقه باغ های رشک بهشت در نزدیکی باغ ارم واقع شده است. ساختمان موجود، بنایی ناسیونالیستی مربوط به دهه 40 خورشیدی بود، که در سال های مختلف مورد تغییرات کالبدی و کارکردی قرار گرفته است. در محوطه مجموعه درختان کهنسالی وجود دارد که احتمالاً از بقایای باغ های رشک بهشت (احتمالا محور اصلی باغ ابوالفتح خانی) است. همچنین از سمت شمال غرب نارنجستان هایی انبوه ساختمان اصلی مجموعه را در برگرفته که علاوه بر تلطیف هوا منظره دلپذیری را به وجود آورده است.

طراحی با توجه به خواسته های اصلی کارفرمای پروژه مبنی بر حفظ کاربری فرهنگی موجود( آمفی تئاتر،اتاق های کنفرانس،...) و الحاق کاربری های خدماتی و رفاهی (رستوران،فست فود،...) و همچنین تعامل با فرم و سازه ساختمان موجود و عوامل محدود کننده ی طرح صورت گرفته است.

خواسته های اصلی کارفرما، طراحی و اجرای همزمان پروژه، هندسه ی کشیده ی بنای موجود، نارنجستان های جبهه ی شمالی و نوع سازه بنای موجود (سقف دال بتنی در تراز اول، خرپاهای فولادی در تراز دوم و پوسته بتن مسلح بنا که حداقل امکان تغییرات در جداره های خارجی را به وجود می آورد) اصلی ترین عوامل محدود کننده ی طرح می باشد.

همچنین اهداف و استراتژی های کلان پروژه شامل: غنای حسی، خاطره انگیزی، سرزندگی فضاهای داخل، سلسله مراتب فضایی، ارتباط بصریِ فضاهای مکث با محوطه سازی بیرون و حفظ تمامی درختان نارنجستان (تمامی درختان) می باشد.

حتی یک درخت!

در طراحی بخش الحاقی رستوران (باربی-کیو روباز)، با توجه به محدود شدن فضای شمال غرب بنا به نارنجستان ها، تصمیم بر آن شد تا برای جلوگیری از  قطع درختان، صرفاً در فضای خالی بین درختها با ساخت ستون های منفرد بتنی بالکن های منفرد و با ابعاد متفاوتی داشته باشیم که به وسیله ی پل های چوبی به یکدیگر متصل می شوند. بنابراین علاوه بر جلوگیری از قطع درختها (حتی یک درخت) موفق به خلق منظره ای دلچسب و فضایی پرهیجان و خاطره انگیز شده ایم.