نوشتار پیش رو از جفری اِم هورنستِین، نقدی بر کتاب فضاهای امید دیوید هاروی است.

دیوید هاروی در فصل نتیجه گیری  کتابِ " فضاهای امید "می نویسد: "تا زمانی که ما معماران شورشی بر شجاعت ذهنمان  آگاه نبوده و و به صورت نظری با یک ناشناخته برخورد کنیم، همچنان به مثابه اُبژه ای ازجغرافیای تاریخی ادامه خواهیم داد (مانند زنبوران کارگر)؛ به جای سوژه ای کنش مند، به طور آگاهانه توانایی های انسانی را در چارچوب محدودیت های خود قرار خواهیم داد" (255). فضاهای امید به مثابه قاعده ای مناسب در راستای جغرافیای مارکسیستی دو دهه گذشته مطرح می شود. از کتاب "محدودیت های سرمایه"، که در آن هاروی در ابتدا با بررسی نقد مارکسیستی پسامدرنیسم، ازآنچه را که او به نام ماتریالیسم تاریخی-جغرافیایی می نامید، شروع کرد تا کتاب "شرایط پست مدرنیته" و فراتر از آن، او صبورانه تلاش کرده است تا به تئوری رادیکال بازسازی فضایی و زمانی بپردازد که توسط سرمایه داری جهانی ساخته شده است.