وقتی که برای اولین بار به تماشای ببر پادشاه نشستم، به شکل هیستریکی مضطرب بودم. همسرم به نوعی از بیماری که به نظر می‌رسید ویروس کرونا باشد مبتلا گشته بود و برای هفتمین روز متوالی بود که او را هرگز به این شدت بیمار ندیده بودم. کل هفته را به مصاحبه با پزشکان و پرستارانی گذرانده بودم که برایم داستان های وحشتناکی درباره ی شرایط کاری خود تعریف می‌کردند، و در همان حال من با نگاهی به اتاق خوابمان که اکنون به اتاق مریض تبدیل شده بود، دعا می‌کردم تا همسرم وادار به مراجعه به بیمارستان نشود. راستش را بخواهید، خیلی حال و حوصله ی این که از طریق تلویزیون از نظر سلامت روانی مورد آزمایش قرار بگیرم را نداشتم. اما با این حال، به پای این برنامه، برنامه ای که هر لحظه مرا پریشان حال تر از لحظه ی قبلی می‌کرد نشستم و ساعت ها ـبا خرسندی ـ در میان این احساسات بد غوطه ور شدم. با خودم می‌گفتم: "لعنت به جو اگزاتیک!" و لحظه ای بعد، "لعنت به کرول بسکین!" به هیچ وجه از این مستند خوشم نیامده بود، اما شاید این نکته اهمیتی نداشت ـ احساس می‌کردم که موقتا تمام آسیب پذیری و ضعف هایم همچون زخمی که با سوزاندن بسته می‌شود، توسط آتش نفرت التیام می‌یابد. این از نظر معنوی، درست در نقطه ی مقابل تمام ویدیوهای خوشایند از مردم ایتالیا و ساز و آواز دلپذیرشان در بالکن خانه ها قرار می‌گیرد. 

چنان چه این نقطه از فاصله ی اجتماعی، قرنطینه، و شب های پر از تشویش و تنهایی ما را فرا گرفته است، شاید موضوع فرهنگی بعدی که توجه ملی را به خود جلب کند، به جای محرک خشم، موضوعی تسکین دهنده باشد. اما حالا، معضلات اخلاقی زننده ی ببر پادشاه، همچنان رضایت طرفداران این محتوای فاسد را جلب می‌نماید. واضحا برای اثرگذاری بر جنون حاکم در این برهه ی زمانی، به چنگال های تیزی نیاز بوده است.