پروفایل اتووود ارسلان زماني

علي سوداگران	1389/10/18
پروژه ياد يك دوست :
ن تمام نوشته ها رو خوندم و چند نکته به نظرم رسید: 1- نباید شرایط طراحی این اثر رو فراموش کنیم. توی اون وضع و حال که همه کمابیش باهاش درگیر بودین انجام چنین کاری "شجاعت" و "اعتماد به نفس" فوق العاده میطلبه. شما قراره برای دوستتون که دیگه الان حضور فیزیکی نداره تا خواسته شو به شما بگه اثری خلق کنید که ماندگار باشه و تداعی کننده "فقط" بخشی از شخصیت و ویژگیهاش، مسلما کسی انتظار نداره کل ابعاد وجود یه نفر توی یک سنگ با این ابعاد تجلی پیدا کنه! 2- وقتی یه خانواده توی اون شرایط و بر خلاف عرف معمول جامعه کار رو به شما میسپارن یعنی اینکه به طراح اعتماد کردن، و طبیعتا انتظار کاری متفاوت دارن. این یعنی فشار ذهنی مضاعف.یعنی شما در مقام طراح مدام به این فکر هستید که نکنه این گوشه کار جوری بشه که تا سالها هرکی اونو میبینه تو دلش یه چیزی بگه که روح اون خدابیامرز آزرده بشه. 3- از مسایل اجرایی کار غافل نشیم. هرچی که جزییات یه کار بیشتر بشه امکان بد اجرا کردن اونم بیشتر میشه. اونم در جایی که مجریان چنین کارهایی عادت به یک سری دقت ها رو ندارن و همین مساله رو برای طراح بغرنج تر میکنه. 4- میدونم که بعضی از دوستان توی اون روزها در روند این تصمیم گیری بودن و حتی طرح ها و پیشنهاداتی هم داشتن، اما در نهایت قراره که یه نفر این کار رو انجام بده و درست تو همون لحظه شرایط فکری تمام اون دوستان کاملا متفاوت میشه از طراح. همه یک طرف خط قرار میگیریم و طراح اونطرف خط ، تک وتنها. در نهایت با احترام به کلیه نظرات، اینطور جمع بندی میکنم که حتی اگر طبق گفته برخی عزیزان کار دارای ایرادات کوچکی هم هست (بر خلاف نظر شخصی اینجانب) تنها یک مساله کافیه که همون ایرادات هم دیده نشه: "شجاعت" طراح. کسی که بالاخره باید کار رو تموم کنه و پای همه چیزشم وایسه. من شخصا ایرادی توی این طرح نمیبینم و متفاوت بودن در عین سادگی و خاصیت پرسش برانگیز بودن اون رو کاملا درخور و شایسته مرحوم مهندس سخنوری میدونم و بازم درود میفرستم به شهامت طراح. خوشحالم که علیرضا سخنوری در غیاب فیزیکی هم دوستان و همکارانشو به بحث و تبادل نظر وامیداره ، اما قلبا امیدوارم دیگه هیچوقت پیش نیاد که از دست دادن یک عزیز -به این شکل و شیوه- بهانه ای بشه برای خلق اثر و نقد اثر.