دیدمش×××××

با سلام

دقیقن دغدغه همین جاست که برای شاعر نه برج عاج، بلکه خانه ای در دل شهر، در دل مردم بگزینیم، شاید نحوه ارائه ی شما باعث شده که من به اشتباه نه اثری از شهر و نه از مردم دردمندش ببینم

وگرنه شاعر دنج خلوت خویش را در همان کنج کوچه های شهرش می یابد. نیازی به باغ و دشت نیست، مخاطب شعر از جنس مردم خاکی همین دیار است، شعرش را و شاعرش را در گذر از همین کوی و برزن های خودمانی می طلبد، دوست دارد شعر را نفس بکشد، لمسش کند، نه از برای شنیدنش فاصله ای را بین زندگی و دنیایی دیگر بپیماید! (بحث من بیشتر بر بستر بنا می باشد) و دیگر اینکه آیا شعری که در بنای شما سروده و تکریم می شود، شعر پارسی ست؟

با تشکر