1339- پلاسکوبه مثابه بزنگاه تاریخی 

ساختمان پلاسکو قدیم به عنوان یک ازاولین پروژه های اجرا شده بزرگ مقیاس محصول ورود مدرنیسم  به ایران و حتی نمادی از مدرنیزاسیون در خاورمیانه آن زمان، مدخلی برای ورود معماری مدرن به ایران و البته یکی از پاسخ های ما در مواجه با این امر جدید الورود بود که از نظر نگارنده شاید می توانست به گونه ای دیگر رخ داده و تاریخ دیگری رقم بزند لذا بعد از فاجعه پلاسکو و طی مسابقه ای که برگزار شد فرصت بی نظیر تاریخی ای فراهم شد تا بعد از نیم قرن دوباره همان بنا با همان موضوع "باز طراحی" شود، و به تعبیری به "مسئله پلاسکو" دیگر بار پاسخی داده شود، ازین رو در طرح پیشنهادی درجهت رجوع به ارزش ها و اصول معماری مدرن تلاش شد تا از طریق مراجعه به دیاگرام و ایده ی تاریخی دامینو (به عنوان مانیفست معماری مدرن) وارائه خوانشی شرقی /ایرانی ، بر اساس "دانش" و "جهان بینی" شرقی /ایرانی، بار دیگر با این مسئله تاریخی مواجه شده و به آن پاسخی بدهیم ، در این راستا ستون ها جای خود را به اسلب های خمیده تا شده که همان طاق ایرانی- به مثابه دانش تاریخی انتقال بارهای عمودی- باشد، داد و از طرفی این طاق ها در پلان ها به گونه ای توزیع شد که محصول نهایی علیرغم عدم وجود نظام پر و خالی درونی همواره (از نماهای مختلف) ناخوانا ،مرموز و به معنای شرقی آن کشف ناپذیر باشد. به این معنا پروژه پلاسکو جدید نه تنها آلترناتیوی برای بنای پلاسکو که تلاشی در جهت ارائه آلترناتیوی برای "تاریخ معماری معاصر ایران" بود.

1395- پلاسکو به مثابه ساختمانی که فرو ریخت:

با توجه به بافتی که پروژه در آن واقع شده و در جهت افزایش کیفیت فضای شهری منطقه، زمین در طبقه همکف کاملا آزاد شد و حفره بزرگی در بدنه صلب شهری بافت ایجاد کرد که فضای آن در اختیار عموم قرار گرفت ، از طرفی هم در جهت افزایش کیفیت این فضای شهری و هم در جهت پاسداشت "یاد شهدای آتش نشان"، این فضا (که در واقع امتدادی از موزه آتش نشان خواهد بود) نقش گالری دوره ای هنرهای شهری با موضوع "شهدای آتش نشان" و "فاجعه پلاسکو" را در خود خواهد داشت تا یاد شهدا و درس هایی از آنچه گذشت در لابه لای روزمرگی ها همواره "تازه" بماند. این فضای شهری در قامت "ایوان های شهری" در طبقات تکثیر شد و این امکان را به عنوان فضاهای شهری و عمومی برای "همه اقشار و طبقات" فراهم آورد تا تهران را از کد های ارتفاعی متفاوت تجربه کنند.

مسئله بعدی مسئله ساختمان قدیم پلاسکو به عنوان نشانه شهری و "خاطره جمعی" بود که باید پاسخ داده می شد لذا پیشنهاد شد نماهای ساختمان قدیم پلاسکو روی جداره های شفاف جدید سندبلاست شود تا ضمن احیای خاطره جمعی به مسئله "کنترل ورود نور" نیز پاسخ دهد.