برج کپسولی ناکاگین طراحی شده توسط کیشو کوروکاوا از بانیان متابولیست ها از جمله پروژه هایی است که در منشی رادیکال به فکر حل مشکل مسکن در مقیاس انبوه است و از سوی دیگر می خواهد وجوه زیبایی شناسانه مسکن اجتماعی را نیز پاسخ دهد، اما مهمترین هدف این گونه پروژه ها تغلیظ عدالت اجتماعی است. این نگاه با چاپ کتاب سرمایه در قرن بیستم نوشته توماس پیکتی در حوزه معماری و شهرسازی بار دیگر تقویت شده است، انچه از پی می اید نیز موید همین گزاره است:
از سال گذشته و پی آیند واکنش ها به کتاب توماس پیکتی به نام سرمایه در قرن بیستم ، مهمترین مسئله مطرح در محافل اقتصادی نابرابری بوده است. پیکتی در کتابش بر این نکته تاکید می گذارد که اگر ما ثروت بی حساب و کتاب صاحبان ثروت را به حال خود رها کنیم، عملا بر پایان ثروت جامعه موکد شده ایم، بسیاری این گزاره پیکتی را به معنای اتخاذ مالیات های تصاعدی progressive taxes بر ثروتمندان یک جامعه می دانند.
بر اساس انچه مجله اکونومیست می گوید نقد کتاب پیکتی موجی در میان اقتصاددانان برپا کرده است. یکی از این نقدها مقاله ایست که متیو رانلی، فارغ التحصیل ام آی تی، نوشته است، او در این مقاله یاداور می شود از 1970 تا کنون تنها شکلی از سرمایهform of capital که ثروت ثروتمندان را افزایش داده است، خانه سازی بوده است. بر این اساس اکونومیست تاکید می کند به جای تمرکز بر وضع مالیات "سیاست سازان بایستی با قوانین برنامه ریزی و مخالفان برنامه های توسعه شهری NIMBY که مانع ساخت و ساز می شوند سر و کله بزنند." مقاله رانلی را می توانید در اکونومیست مطالعه کنید، نسخه کامل مقاله را نیز می توانید این جا بیابید.