نمی دانم چرا نوشتن برایم طلسم شد؟ ماه ها طول کشید...؟ اعتیاد به گفت و گوی مدام روی فضای مجازی و با گروهی که نزدیک به یکسال و نیم است تمام زندگیم را تسخیر کرده؟ جلسات و دیدارهای دو چندان وقت گیر در متن جامعه شهری ای که دیگرگونه می خواهمش... سفرها و پرسه زنی های طولانی... بازیگوشی... ترس از چرت و پرت نوشتن برای جماعتی که غرق در  مفاهیم فلسفی و کتاب ها و وقایع جهان تخصصی معماری، چشم به غرب دارد، و من ازشان فاصله دارم... پرهیزم از  کلمه ی "خیر"... و "امید"ی که هر روز با خبری جدید از خشونت و خرابکاری در شهرمان، شرم آگین، تحلیل می رود؟ نمی دانم. هر چه بود... ماه ها با تمام احترامی که برای آرش و این جمع دارم، ننوشتم...
برعکس نوشته های دیگر دوستان را گاهی خواندم. که چقدر آموزنده بود! و این خودش یک خیر و خوشحالی بزرگ است که نسل جوان معمارمان اینقدر متفکر، عمیق و دست به قلم اند.
و اما تجربه اخیر من. که خیرش قبل از هر کس به خودم رسید!- شور عجیبی در جانم انداخت. ناگهان جمعی به شکل خودجوش در فضای مجازی گرد هم آمد و این تصور برایش قوت گرفت که می تواند چیزهائی را در این شهری که همه چیزش از دست رفته می نماید، تغییر دهد. و گفت و گو با این جمع برای من شد جنگیدنی دن کیشوت وار... چون ژاندارک سوار بر اسب... با خیال اینکه زیبائی ها به محیط شهر برگردند و آشوبها پس رانده شوند... با آرزوی اینکه مردم راحت تر در شهر پرسه زنند... راحت تر با هم از دردهایشان بگویند... و درنهایت از طریق گفت و گو بهتر همدیگر را بشناسند. تا روزی بتوانند دست به دست هم دهند... حتی اگر کار مهمی نکنند.
نمی دانم اسم این کار خیرمشترک است یا با خیر نسبتی دارد یا خیر؟! شاید هم نداشته باشد.
و البته در این جمع خیلی هاشان معمار و شهرساز هستند. از همه نوع...

حالا که به تمام انچه طی این یکسال گذشته است نگاه می کنم، می بینم، اتفاقاً چون آرمانگرا هستیم دست بالا را داریم! و شاید بتوانیم تغییری بوجود بیاوریم!
من باور دارم که شهر کور نیست و نیروهای غالب و سوداگری که شبح شان همه جا هست ، به خواسته ها و گرایشات جمعی ساکنان شهر که حق شان بر شهر را طلب می کنند، باید در نهایت پاسخگو باشند!
راستی ما واقعا با کی طرفیم؟ با گروه های مختلفی  از سازندگان ریز و درشت که نقشه ی مرتبی هم در سر ندارند! چیزی شبیه کینگ کُنگ! مهیب و رقت انگیز! که خراب می کند و شهر را در هم می ریزد بی آنکه هدف معینی داشته باشد یا از نقشه خاصی پیروی کند! آنها هنوز تصور می کنند در تهران مگا مال ها خیلی هم کم اند و آنچه ساخته شده ۲۰ درصد ظرفیت شهر را پوشش می دهد و باید هنوز ۸۰ درصد باقیمانده را ساخت! معلوم نیست واقعاً به کجا می خواهند ببرند شهر را؟ آنها نزدیک بین اند و بی منطق! در حالیکه ما و خیل عظیمی از شهروندان طبقه متوسط تحصیلکرده  تهرانی در زمره ناراضیان ایم، سکان در دست دیگران است.!
اما آیا نمی شود کشتی را از این راه بی فرجام به مسیر دیگری؟ چرا می شود. با یک عده آدم خوش ذوق که شما هم جزوش هستید!
آری به اتفاق جهان می توان گرفت!