یکی از مهم ترین دستاورد های معماری ایرانی ، ایجاد فضایی مطلوب در پاسخگویی متناسب به نیازمندی های محیطی ، اجتماعی ، جغرافیای فرهنگی و بستر شکل گیری هر ساختمان در هر دوره تاریخیست . از این رو در روند شکل گیری این طرح ، سعی بر آن بوده تا ضمن تاکید بر شاخصه های معماری و هویتی بستر پروژه ، به ویژگی های فرهنگی ، قاره ای و جغرافیایی منطقه توجه ویژه ای شود .
چالش برانگیز ترین بخش در روند طراحی این پروژه ، شکل دهی هندسه ،کاربری و عملکردهای درست ساختمان بر مبنای توجه به وضعیت قرارگیری دو درخت گردوی موجود در محدوده جانمایی بنا بود . به همین منظور در روند شکل گیری طرح ، با حفظ و نگهداری هر دو درخت ، از آن ها به عنوان شاخصه های اصلی معرفی فضا ، به منظور خلق فضاهایی نو و متنوع در نسبت با بستر موجود ، فضاهای داخلی و خارجی ، زوایای دید انسانی و ارتقا سطح کیفی رابطه انسان با طبیعت پیرامون ، بهره برده شد .
همچنین ضمن تمرکز بر شاخصه های فضایی معماری بومی و تلفیق آن با رویکردهای معماری مدرن ، سعی بر آن شد تا بخشی از هویت معماری ایرانی را با ایجاد تعریف دیگری از حیاط ، به منظور ارائه ی دید به محدوده ی فضای سبز (دو درخت گردو) از زوایای گوناگون ، در کنار همراهی کترل شده ی نور طبیعی و خلوت حریم انسانی ، احیا کنیم .
بخشی از بنا که به صورت پلی شیشه ای عمل کرده ، دو بخش مهم خصوصی و عمومی خانه را به یکدیگر متصل می کند . یک بخش که دیدی مستقیم به حیاط خانه را دارد و بخشی دیگر فضایی که در آن هر دو درخت گردو دیده می شوند . علاوه بر آن در کنار دید به منظر سبز پیرامون ، طراحی بام سبز نیز موجب شد تا نوع دیگری از رابطه ی انسان با محیط پیرامون در این ساختمان شکل گیرد .