زمین پروژه در یکی از کوچه‌های محله‌ی خلدبرین  شیراز واقع می‌باشد. تمامی بلوک‌های این محدوده جهت‌گیری شرقی-غربی دارند. با این حال در طرح پیشنهادی شهرداری، جهت‌گیری شمالی-جنوبی آمده است. این جهت‌گیری پیشنهادی نهایتاً منجر به عدم هم‌خوانی با بافت موجود و ایجاد به هم ریختگی در ریتم مشخص خانه‌های این کوچه می‌شد. از طرفی یک عقب‌نشینی چهار متری نیز در طرح توسعه‌ی معابر لحاظ شده بود که در ایجاد این ناهم‌خوانی در ریتم جداره‌ی کوچه مزید‌ برعلت بود. اما مورد دردسرسازِ این طرح مسئله‌ی دیگری بود؛ جهت‌گیری پیشنهادی باعث می‌شد که بخش قابل توجهی از طبقات از نورگیری لازم محروم بماند. مجموع این عوامل ما را از پذیرش جهت‌گیری پیشنهادی برحذر داشت.

از چالش‌های دیگر پروژه کشیدگی زیاد ساختمان در وجه سمت کوچه بود. دَرازساختمان بودن پروژه و این کشیدگی مضاعف، باعث می‌شد در یک طراحیِ صرفاً دوبعدی ساده از نمای سمت کوچه، ساختمان، در قالب یک بدنه‌ی حجیم، که نه تنها حس‌و‌حال مسکونی بودن را از خود ساختمان می‌گرفت بلکه بر وزن سبک و ریتم آرام خانه‌های کوچه نیز سنگینی کند. بنابراین طراحی تراس‌ها، به‌کارگیری فضاهای سبز، نوع مصالح جدار خارجی و استفاده‌ی کاربردی از ریزاحجامی که شکست لازم را در یکنواختی و استاتیک بودن جداره‌ی سمت کوچه به دست می داد، در مرکز توجه قرار گرفت.
از طرف دیگر فرد پیاده و ناظر که می‌توانست کاربر همین آپارتمان یا هر یک از خانه‎های دیگر این کوچه باشد، به عنوان مخاطب پروژه در نظر گرفته شد؛ تا بتواند در مواجهه‌ی خود با ساختمان در مقیاس انسانی، به واسطه‌ی همنشینی مصالح متفاوت، فضاهای سبز اگرچه کوچک اما متعدد و همچنین نورپردازی جداره‌ی بیرونیِ تراز همکف در شب، با هرقدمی که برمی‌دارد، در عبورِ خود به تجربه‌ی متفاوتی دست یابد.