امروزه با توسعه شهر ها و با توجه به دیدگاه های اقتصادی و قوانین و مقررات توسعه شهری مشاهده می شود که عدم توجه به نیاز های انسانی و در عین حال عدم توجه به نیاز های شهر در آینده موجب ایجاد  بسیار از بیماری های روانی همچنین عدم حس تعلق به بنا ها خصوصا بنا های عمومی و نوعی بیهویتی در میان ساکنان شهرها شده است.

با این مقدمه سناریو طرح بر این اساس تعریف شد که با توجه به افزایش جمعیت شهر تهران و مزایای استفاده از حمل و نقل ریلی همچنین مسائل و مشکلاتی که ایستگاه راه آهن تهران به عنوان یک فضای گمشده ی شهری، نیاز به توسعه و طراحی مجموعه ی راه آهن تهران بیش از هر زمان دیگر حس می شود.

در بعد برنامه ریزی بر اساس مدل Swot و پس از مطالعات میدانی تصمیم بر این شد تا ایستگاه جدید در زمین های اشغال شده توسط راه آهن طراحی شود و ایستگاه قدیمی به موزه راه آهن ایران تبدیل شود.

شاخص های موثر بر طرح :

•        رویکرد طراحی یعنی بازگشت زندگی و نشاط شهری با افزودن مجموعه ایی فرهنگی برنامه ی ایستگاه راه آهن

باز تعریف مرز میان معماری و شهر تحت تاثیر سخنرانی مهندس فرشاد مهدی زاده در تد نقش جهان با عنوان بهترین مرز بین معماری و شهر می باشد.

•        سیالیت

•    استفاده خطوط سایت: در روند استخراج خطوط از سایت سعی بر از میان بردن روکود محدوده به وسیله جذب حداکثری کاربران است بدین منظور شریان ها ی اصلی رسیدن به سایت مورد بررسی قرار گرفت که نکته جالب که کمک خطوط امد تعامل بیشتر ایستگاه های حمل و نقل شهری به این شریان ها بود.

از سوی دیگز تعیین خطوط اصلی حرکت کاربران در سایت بود .که در همین حین سعی شد تا از الگوی شاخه ایی طراحی خطوط راه آهن در محدوده دگاژ به دگاژ استفاده شود.

•        تعامل سابجکت با کانتکس

•        تعامل کاربر با کانتکس

•    طراحی پلازای شهری در دو جبهه با هدف افزایش ارتباط میان شهروندان و پروژه با هدف تقویت و ایجاد ارتباط میان معماری وشهر باعث ایجاد محیطی میگردد تا کاربران  نسبت به آن احساس تعلق و مالکیت کرده،نظارت ایشان بر فضاهای معماری به افزایش امنیت و میزان کاربری و در نهایت افزایش تعاملات اجتماعی در محیط شهری که هدف مطلوب طراحی بر پایه رفتارگرایی است، منتهی خواهد شد.