طراحی یک ساختمان مسکونی در شمال ایران دارای چالش های طراحی زیادی در این منطقه است که مهمترین آنها باران و آب و هوا در شمال است.  در این پروژه سعی شده است با استفاده از عناصر معماری بومی منطقه مازندران به شرایط اقلیمی پاسخ دهیم.  

ایده وساختار طراحی مبتنی اقلیم شمال کشور است.

راهکار های اقلیمی :

·         کوران هوا

·         بافت باز وگسترده

·         برونگرایی

·         فضای نیمه باز پنجره های زیاد

·         غلام گردش

·         فاصله بین زمین و ساختمان

این عناصر در طراحی ما به شکلی جدید و مدرن قرار دارند اما عملکرد مشابهی با همان عناصر اقلیمی دارند.

از جمله این عناصر در طراحی ما می توان به وجود تراس ها و حیاط های گسترده که مشخصه معماری بومی مازندران است اشاره کرد. این تراسها طبیعت گسترده و بسیار سبز مازندران را نشان می دهد که مجتمع های مسکونی را در آغوش خود گرفته است.

در جهت تأکید بر سنت های تاریخی و با هدف ایجاد پیوند بین ساکنین ,ساختمان واقلیم ، لبه خارجی طبقات و واحدها بر روی یکدیگر لغزیده شد، این لغزش موجب ایجاد تراس های نیمه خصوصی , حتی عمومی و شکل گیری سلسه مراتب فضایی از باز به بسته و عمومی به خصوصی برای ساکنان شده است.