مکانی برای درک صدای افق : سامان نیرومند

نیما قاسمی سعادتی ( 1389/03/12 ) : میشه یه خورده بیشتر توضیح بدید؟ یک حجم ،بدون ایده و بدون کاربری معین(مبهم)!
آیا این یک ساختمان(دارای فضای داخلی و عملکردی) است؟ یا یک تندیس؟؟؟

سامان نیرومند ( 1389/03/12 ) : جناب سعادتی عزیز ،
در سکوت کامل ، واقع در فضایی نا‌ بسته ، این به دلیل عادت هاست که چیزی شنیده نمیشود و در حقیقت ما به نوفه یی عادت کرده ایم که صدای سکوت میدهد . من این نام را برایش انتخاب کردم " صدای افق " . پس مکانی را برای توجه بیشتر به صداهایی به وجود آوردم که شاید بتوان ضمیر نا‌ خود آگاه مخاطبین را در حال سکوت متوجه صدایی کند که شاید دوستش داشته باشد ، و چه کاربری بهتر از این که ، به این ضمیر بها داده شود.

مکان این بنا در باغ مجسمهٔ موزهٔ هنرهای معاصر ایران میباشد و جاییست برای تمرکز بر "صدا خاطرات" ، "خاطرات صدا" ، "صدای افق" و "افق صدا" ، مخاطبین زیادی شاید در آن فضا قرار خواهند گرفت اما سرشار از سکوت. (این پروژه کاملا مجازیست ، مکانش هم همین طور) .

موفق باشید

نیما قاسمی سعادتی ( 1389/03/13 ) : صدای خاطرات؟ اگر اشتباه نکنم و درست متوجه شده باشم، پس باید یه جورایی باید گفت<< اتاق فکر>> ! درسته؟

محسن اکبرزاده ( 1389/03/13 ) : عبارتی که می خوام استفاده کنم کمی پر طمتراق به نظر میاد: ازلی و ابدی بودن.شاید کمی به پرزانته برگرده اما وقتی به حس نشستن در اون فضا فکر می کنم حس بی مکانی دارم

سامان نیرومند ( 1389/03/13 ) : معمولا این مخاطبین هستند که یک تندیس را برای دیدن احاطه میکنند ، اما در اینجا ، تندیس است که مخاطبین را احاطه کرده ، تندیسی که معنا و وجودش را من باعث شدم اما از دیده مخاطبین شاید بی‌ معنا باشد یا سرشار از معنا.

نیما قاسمی سعادتی ( 1389/03/14 ) : یه سوال؟ زمانی که شما یک جا نشستید (درون یک فضا) و اطرافتون شلوغه، آیا شما میتونید به آرامش برسید؟ و انجوری که شما میگید غرق در خیال شد؟! آیا مساحت این فضا کم نیست؟ یا این به اصطلاح چهار دیواری احساس محصور بودن بهتون نمیده؟ من فکر میکنم اگر تو همچین فضایی به این منظور قرار بگیرم حوصلم سر بره!

اشکان قشقایی ( 1389/03/15 ) : خیلی از نویسنده ها و شعرا از چاپ کردن اشعار ابتدایی خودشون پشیمون شدن. به قول شهیار قنبری در چاپ کردن چک نویساتون عجله نکنید.

سامان نیرومند ( 1389/03/15 ) :
نیمای عزیز ، شما واقعا زمانی‌ که به یک تندیس بر خورد کنی‌ که باهاش رابطه یی بر قرار نکنی‌ اونقدر اونجا میمونی که حوصلت سر بره؟!! اونجا کسی‌ زندانی نیست که به زور بمونه که حوصله ش سر بره!! در این جا انتظار بر خورد با یک تندیس داشته باش ( می‌توان از کنارش رد شد ، به حوصله ربطی‌ ندارد ، بلیطی هم نیست که چیزی از دست داده باشی‌ ، لطفا حتما موزهٔ هنر‌های معاصر تهران، قسمت باغ مجسمه تشریف ببرید اونجا خواهید دید که احتیاجی نیست کنار یک تندیس حوصله ات سر بره ،میتونی‌ اصلا نزدیکش نری )

در اینجا ما فضای بسته نداریم! کاملا از دل بنا می‌توان عبور کرد و به سمت دیگر رسید. اون استوانه‌ها کاملا باز هستند و به واقع صوت را از افق خواهند گرفت.

در ضمن فکر نمیکنم تعداد افراد رابطه ی مستقیمی‌ به آرامش در این جا داشته باشند ، مثال : قبلهٔ مسلمانان ، شاید میلیونها انسان دورش بچرخند و آرامش هم القأ کند. یا باغ سنگ‌های شرق دور که تمرکز بسیار مهم است اما شاید با تعداد زیادی انسان. مسجد در زمان نماز ، کنسرت موسیقی‌ یا سخنرانی و ....

و اصلا چرا احساس میکنی‌ هدف اصلی‌ من آرامش است؟ و به واقع آیا آرامش صرفاً از سکوت تامین میشود؟!!

من خودم که دارم میگم نوفه بوجود آوردم ! اونوقت شما در مورد سرو صدای جمعیت صحبت میکنی‌! این "همهمه" که اتفاقا به من و هدفم کمک می‌کنه!

به هر حال من افتخار می‌کنم که دوست خوبی‌ مثل شما دارم. موفق باشید.

سامان نیرومند ( 1389/03/15 ) :
اشکان جان ،
خیلی‌ از مشاهیر چک نوشته‌های با ارزش و تاثیر گذار داشتند حتی از نوشته‌های اصلیشون مهم تر. مثل لئوناردو داوینچی ، وینسنت وانگوگ ( پی‌ بردند که ارزش چک نوشته هاش حتی بیشتر از نقاشی هاش است ) ، فرانک لوید رایت ( هنوز دارن از چک نوشتهاش استفاده می‌کنن و بلند‌ترین ساختمان جهان محصول این جریان است)، نیوتن ، پیکاسو ، شوپن ، ... و خیلی‌ افراد دیگر که می‌توان نام برد . ارائه در ادبیات با ارائه در معماری متفاوت است ، در معماری زمانی‌ که اثری ساخته شود ارائه داده شده است. پس من هنوز چک نویسم را ارائه ندادم.

از این که با این ادبیات از من انتقاد کردین بسیار لذت بردم و حتما به صحبتت توجه می‌کنم . موفق باشید

اشکان قشقایی ( 1389/03/15 ) : مرسی از توجه ات. موفق باشی!

مستانه محمودی ( 1389/03/15 ) : aghay nirumand shoma kheyli khoob az tarhaton defa mikonid.movafagh bashid

نیما قاسمی سعادتی ( 1389/03/17 ) : خیلی ممنون سامان جان،خوب به نظر مهمترین راه رسیدن به آرامش، سکوت، خلوت، موسیقی ، طبیعت و...است. یعنی من اینجوری به آرامش میرسم و البته ورزش رو جا انداختم.
اگر یک با دید تندیس نگاه کنیم با مساحت 500 متر واقعا غول پیکره! اینطور فکر نمیکنی؟ و در مورد فضای باز و بسته که من درست درک نکرده بودم! به خاطر ناقص بودن اطلاعات پروژه بود.
به هر حال خوشحالم که برای کارات دلیل داری و بدون فکر نیست.
پیروز باشید.

س س ( 1392/06/07 ) : اگه شما اینجا میشینی که به صدای افق گوش بدی خوب کاری رو بهکن که دوس داری اما من اینجا یه حس دیگه ای دارم من دوس دارم توی این استوانه ها محکم داد بزنم هر جی تو دلمه خالی کنم ایجا برای من اسم دیگه ای داره من اسمشو گداشتم مکانی برای یک دل سیر گریه
.
.
.
جایی برای یک فریاد
جایی برای ترکاندن یک بغض یا باز کردن یک عقده

سامان نیرومند ( 1392/08/29 ) :
!!! خوب باز هم صدای تو می شود ذره ای از صدای افق! که قابل درک است!

رضا زارع ( 1396/02/25 ) : طرح جالبی هست. موفق باشید