در طراحی مسجد گلشهر سعی بر آن شده تا با استفاده از هندسه، ترتیب فضایی و عناصر معماری سنتی ایران و ترکیب آن با حس و خلوص مناسب یک فضای عبادی به سادگی موجود در مفاهیم دین اسلام پایبند بوده و همچنین باز تعریفی از یک فضای عبادی مناسب با زمان حاضر باشد.

استفاده از مصالح و تکنیک های جدید، سلسله مراتب مرتبط فضایی با رویکردی کمینه گرا از مواردی می باشد که علاوه بر پاسخگو بودن به نیازهای استفاده کنندگان امروزی سبب ایجاد این نوع فضا شود.

مخاطب در ابتدا پس از عبور از ورودی که تلفیقی از سردر و مناره می باشد با چرخشی وارد حیاط که فضایی شفاف شامل: حوض، وضوخانه، آب نما، سرویس بهداشتی و پوشش گیاهی می شود. حیاط، فضایی نیمه محصور توسط جداره های سنگی که صفحه هایی را بدون ایجاد فضایی بسته به دور فضای اصلی مسجد شامل می شود این اجازه را می دهد که خارج از بنا نیز دید های کادر شده داشته باشد. مرحله بعد وارد شدن به پیش ورودی شبستان است، این قسمت نیمه شفاف و به شکل حوض خانه ای است که این بار با چرخش در جهت قبله و تغییر در متریال، استفاده کننده را در مسیر ورود به فضای عبادی یا شبستان قرار می دهد. فضای شبستان فضایی بسته با نورهای کنترل شده به خصوص در جداره قبله است. فضایی که با کنترل نور و تغییر در کیفیت آن سعی در افزودن احساسی معنوی ناشی از قرار گرفتن در پیشگاه خداوند را دارد.

در مجموع مسجد گلشهر ترکیبی است که سعی دارد تا با کمترین رویکرد فرم گرایانه و به کار گیری احجام خالص، ساده و هماهنگ با پیکره بندی موجود در مساجد قدیمی (به گونه ای که برای عبادت کنندگان آشنا باشد) و ایجاد فضاهای بدیع با استفاده از کمترین تنوع در مصالح و تزئینات به دنبال خلق محیطی باشد تا عبادت کننده را از بدو ورود تا قرار گرفتن در شبستان همراهی کرده و احساسی از عبادت را همچون سفری از بیرون به درون در نظرشان تداعی کند.