خانه ی بی دیوار، تجربه ی حرکت میان لایه های های بینابینی فصای خارجی و داخلی و ایجاد مرزی شفاف اما با ایجاد تعریف است که امکان محبوس شدن در یک چارچوب یا چهار دیواری را با تغییر الگو ها و با ایجاد محرمیت های کنترل شده نقض می کند و نیز با نگاهی معناگرا تلاش دارد آسمان را به فضا هدیه داد . ایجاد پوسته ای متخلخل که در واقع مفصلی است میان معماری و شهر، مرزی میان درون و برون؛ پوسته ای که علاوه بر نقش معماری و زیبایی شناسی، امکان عبور نور و تهویه مناسب را فراهم می کند و بازی ای از نور و سایه را به نمایش می گذارد. میان این پوسته و توده های مکعب شکل شاهد شکل گیری فضاهایی واسط و بینابینی هستیم که امکان حرکت و کشف فضا را بوجود آورده است و فرصتی را در اختیار مخاطب قرار می دهد تا به صورت کنترل شده میان ساختمان و شهر در حرکت باشد؛ کریدورهایی که سقف آن آسمان است و سعی بر تجربه آزادی و گریز از محدودیت انسان در روابط و قرار گیری در یک فضای تعریف شده و محبوس را دارد . فضاهای واسطِ عمودیِ شکل گرفته میان توده ها ، گشودگی هایی که گاه به درون می خوانند و گاه به بیرون و پله هایی که امکان کشف فضا را در لایه میانی درون و بیرون بوجود آورده است . فضاهای این پروژه در عین ارتباط باهم، جدا از یکدیگر می باشند . باکس متحرک امکان تلفیق یا جدایی فضاها را بوجود آورده و بنابراین میتوانیم شاهد فضاهای انعطاف پذیر که در جهت پاسخگویی به نیاز ها از فضا، طراحی شده اند باشیم.
فضاهای اصلی خانه در دو فضای متحرک طراحی شده که با پیوستن و جدا شدن از یکدیگر از یک فضای یکپارچه و عمومی به دو فضای مستقل و خصوصی تبدیل میگردد . هنگامی که این دو مکعب با فاصله از یکدیگر قرار بگیرند ویدی میان آن دو ایجاد می شود که ارتباط دهنده بصری و دید متغییر بین طبقات است . در طبقه دوم که بام سبز خانه با حیاط درونی و خصوصی است که در تشابه و تجربه ای جدید از خانه هایی با حیاط مرکزی در معماری ایران است که سقفی از آسمان را در درون خود دارد .