ارتباطات انسانی مایه تکامل و تعالی شخصیت انسان است و اساس شخصیت انسان را شکل می دهد. شخصیت انسانی، از طریق کنش متقابل با دیگران ساخته شده و او از این طریق در بسترهای گوناگون فرهنگی، اجتماعی و ساختی، انسان میشود. در این بین چگونگی طراحی معماری فضاهای آموزشی می تواند بستر ساز مناسبات انسانی بین اعضای جامعه باشداما متاسفانه درحال حاضر درمحیط های آموزشی کشور به ویژه دانشگاه ها، فضای کنش متقابل و تعامل بسیار کمرنگ می باشد و این در حالی است که در سازمان های آموزشی، تعامل نقش محوری را در تأثیرگذاری بر یادگیری و عملکرد دانشجویان دارد. با توجه به بررسی های انجام شده می توان گفت که عدم موفقیت مراکز آموزشی و پژوهشی علمی کشور در اجتماعی کردن و انتقال ارزش ها و هنجارهای خویش به دانشجویان، اساتید و پژوهشگران ناشی از فقر فضای ارتباطی در این محیط های علمی می باشد. تحقیق حاضر بر آن است تا با استفاده از نظریات اندیشمندان حوزه روان شناسی محیط به بیان تعاریفی در خصوص انسان ، نیازهای انسانی ، روابط و تعاملات اجتماعی و غیره و ارتباط آن با محیط های آموزشی پرداخته و راهکارهایی جهت افزایش تعاملات اجتماعی در طراحی فضاهای آموزشی دست پیدا نماید.