ساختمون‌های تحقیقاتی حاصل عصر خِرَد هستند. عصری که فکر و
خلاقیت اساس پیشرفت و شکوفایی هر جامعه‌ای هست. در این دوران داشمندان دور هم جمع
شدند تا با استفاده از خلاقیت و کار گروهی، موضوعی در علم و تکنولوژی را پیش ببرند
و راه حلی برای پایداری با طبیعت پیدا کنند. این نوع فعالیت‌ها، به فضای پویا و
خلاق و سازگار با محیط‌زیست نیاز دارند. از این رو معماری اکثر این نوع ساختمون‌ها،
منطبق با بستر و اتمسفری هست که در اون قرار گرفتند که با تکنولوژی و آینده‌نگری
همراه هست.
ساختمون تحقیقات و مهندسی فیزیکی یکی از همین ساختمون‌هاست
که قرار بود در دامنه‌ی کوه و در لبه‌ی اصلی شهرک علمی و تحقیقاتی اصفهان ساخته
بشه.
زمین مورد نظر مستطیلی کشیده در جهت شرقی-غربی با شیب
شمالی-جنوبی و اختلاف سطح متوسط 5 متر هست. در سمت جنوب این زمین ساختمونی ساخته
نمی‌شه و دید کامل به منطقه‌ی منظریه داره.
برای دست‌یابی به ایده‌ی مطرح شده، بستر طرح و بنای اون
طوری سازماندهی شدند که تکمیل کننده‌ی همدیگه باشند. به این ترتیب زمین به صورت
دره‌ای طراحی شده که انگار از ریشه‌های کوه بیرون زده، از خاک به وجود آمده و
بنایی Hi-Tech با ساده‌ترین فرم هندسی روی اون قرار گرفته که در دل دره سایه
ایجاد می‌کنه. فضای محبوس در دل دره‌ی ایجاد شده، به کارهای همگانی اختصاص داره که
تا دیر وقت فعال هست . بنای مکعب شکل روی اون به کاربری تحقیقاتی اختصاص داده شد
که شامل دو طبقه‌ی صاف با مبلمان آزاده که از طریق فضای سالن‌های جلسات که به صورت
رامپ هست به همدیگر متصلند. این اتصال فضاها در نهایت در بام به اتاق‌های فکر می‌رسند
که فرمی آزاد و سیال داره و نمای پنجم ساختمان محسوب میشه. با توجه به عرض توده‌ی
فضاهای تحقیقاتی، نورگیرهایی به شکل دایره‌ای در اون‌ها در نظر گرفته شد که نور و
هوا را به عمق واحدهای تحقیقاتی می‌ده. این وُیدها نورهای دایره شکل رو داخل فضای
باز همگانی می‌تابونه که با حرکت خورشید در طول روز این دایره‌های نورانی جابجا می‌شند.
نور مورد نیاز برای روشنایی در شبِ فضای همگانی بدون نیاز به مصرف انرژی و توسط
پانل‌های خورشیدی که نقش سایه‌بان رو دارند تهیه میشه. در نهایت سایه‌بان ایجاد
شده با پانل‌های خورشیدی وجهه‌ای نشانه‌ای به طرح می‌ده که برای شهرک علمی
تحقیقاتی شعاری برای آینده رو مطرح می‌کنه.
(رتبه‌ی اول مسابقه‌ی طراحی ساختمان تحقیقاتی شرکت توسعه و تجهیز سپاهان در سال 1397)