بام‌ها، امروزه فضایی بدون ارتباط با شهر هستند. تا جایی که حتی پشت بام‌های طراحی شده در سطح شهر نیز به دلیل عدم ارتباط مناسب با محیط پیرامون خود، به استفاده‌های فصلی و موقت محکوم شده اند.
چگونه بام در واکنش با عملکرد طبقات مختلف و انباشت برنامه ها سازمان می یابد؟
و چگونه بام می تواند همچون نما، نقشی اثربخش در ارتباط با بدنه ی ساختمانی و شهر ایفا کند؟
فعالسازی فضای بام به وسیله ی تجمیع و انباشت برنامه ها، همچون کلاژی به ناهمگونی کلیّت فضای بام می انجامد؛ که استراحت و تفریح به گونه ای در هم می آمیزد که بام را تبدیل به فضایی عمومی می کند.
اتاق‌های انفرادی، فضای ورزشی تی-آر-ایکس، فضاهای بازی، مینی بار، اتاق تماشا، و در نهایت فضایی باز و حیاط‌گونه، به عنوان فضاهای فعالیت هایی غیررسمی در تضاد با رسمیت عملکرد های اداری طبقات ساختمان، نشان دهنده ی انباشت مورد ذکر می باشد.
در برآورده کردن نیاز به فضای باز و بسته به طور همزمان؛ آنچه نقش اول را ایفا می کند ساختار باز شده ی حیاط مرکزی، که مهمترین عنصر معماری تاثیرگذار در تجمیع افراد است، می باشد. همچنین در این بخش تلاش شده، ارتباط فضای مثبت و منفی در ساختار فضایی حیاط مرکزی بازبینی شود. به این منظور فضای منفی،که جرزها را حول خود سازماندهی می‌کرده است، در چهار جهت اصلی گسترش می یابد و فضاهای صلب و بسته ی مثبت به فضاهایی نیمه شفاف مبدل می گردند؛ به گونه ای که فعالیت ها، با کاهش ماده و افزودن به فضا، در تماس با یکدیگر رخ داده و مرزها محو می شوند. همچنین ایجاد فواصلی بین ابژه‌ها که به منظور تاکید بر غیاب فضاهای صلب می باشد، به عنوان راه حلی موجود به دست آمد.
در طراحی فضای بام یک ساختمان اداری، در منطقه دو شهر تهران، نمای شهری پروژه دارای اهمیت بسیاری است. با فرض غلبه ی نماهایی با المان‌های کلاسیک در کلانشهر های ایران، تلاش شد تا جان پناه به عنوان عنصری معماری از موقعیت خود آزاد و در جایگاه نما قرار گیرد. در راستای این جداسازی، جان پناهِ بازتاب دهنده، که در نقشی فعال با شهر و در تضاد با نمای کلاسیک ساختمان قرار گرفته، به سطح پیاده رو کشیده شده و با بازتاب اتفاقات و خط آسمان شهر، همچون نمایشگری برای فعالیت های شهری، عبور و مرور و... عمل میکند. حال آنکه عبور و مرور افراد از راه پله ی موجود در نمای ساختمان، تصاویری شبح‌وار و در حال حرکت را در خاطره عمومی از این ساختمان ثبت می کند که استعاراتی دوگانه،همچون پویایی و ثبات را در مقابل نمایی کلاسیک به ظهور می رساند.