معماری امروز به بی ارزش کردن خودش گرایش پیدا کرده است، تا (اعضای جامعه) خودشان را در غالبی بنگرند که کسی بیش از یک شهروندِ عادی، بدون هیچ قدرتی به منظور بازسازی آینده نیستند " . کنزو تانگه

پروژه مرکز صدا و سیما و مطبوعات شیزوکا در سال 1967 ساخته شد و نتیجه اولین تحقق درک خاص تانگه از تفکر متابولیسم است که به شکلی ارگانیک رشد سازه ای اش را تحت تاثیر قرار داده است؛ همان اندیشه هایی که در سال های 1950 گسترش یافته بود . این پروژه بیش از اهمیتش در زمینه پیشنهاد ساختمانی با این سطح اشغال کوچک عمل کرد و در حقیقت تانگه مفاهیم این سبک متابولیسم جدید را در معماری و طراحی شهری به همان شکلی نگاه داشت که در دوره بعد از جنگ جهانی دوم شایع شده بود .

مرکز صدا و سیما و مطبوعات شیزوکا در ناحیه گینزای توکیو ساخته شد و همین موقعیت قرار گیری، به تانگه فرصت داد تا ایده آل های متابولستی اش را عینیت بخشد، همان ایده آل هایی که برای یک تیپولوژی شهری جدید شناخته شده بودند و پروژه می توانست قائم به ذات خودش، به طریقه ای ارگانیک، بومی و متابولیک باشد . سایت کوچک و مثلث شکلی با مساحت 198 مترمربع، تانگه را به طراحی یک ساختار عمودی، تشکیل شده از یک هسته زیربنایی اصلی هدایت کرد که می توانست در غالب یک مگا استراکچر شهری گسترش یابد ( معمار متابولیست ژاپنی، فمهیکو ماکی این شیوه را ابداع کرده بود ) در جایی که تعداد در حال رشدی از کپسول های پیشرفته ای می توانستند به هم اتصال یابند .

این هسته زیربنایی استوار یک استوانه با قطر 7.7 متر و ارتفاع 57 متربود که شامل فضاهایی همچون راه پله ها، دو آسانسور و همچنین یک آشپزخانه و سرویس های بهداشتی در هر طبقه بود . این هسته به شکل یک محور دسترسی برای واحد های اداری مدولار به حساب می آید، در حقیقت همان پایه شیشه ای و استیل مکعب های 3.5 متری بود که هسته اصلی بر اضلاعش به شکلی یک در میان، نقطه گذاری شده بود .

تمام سیزده دفتر اداری منفرد در پنج گروه از دو تا سه مودول متفاوت چیده شده بودند که به شکلی متقارن به تیر اصلی متصل بودند . بالکن ها در شکاف میان گروه ها شکل می گرفتند که به یونیت های آینده اجازه می داد تا به هم اتصال یابند ، ایده ای که هیچ گاه عینیت نیافت . سازه امروزی دارای همان مقدار یونیت هایی است که در ابتدای کار در سال 1967 بر پا شده بود و در آخر نگرش متابولیست تانگه برای مگااستراکچرهای پیش ساخته و بازتولید شده ی شهری هرگز تکمیل نشد .

ایده آل های یوتوپیایی متابولیسم در دوره بعد از جنگ جهانی دوم ژاپن بیرون آمدند، همان زمانی که شهرهای بمب زده ی این کشور در جهت اقتصادِ سریعِ در حال رشدی بازسازی و هدایت می شد . تانگه در غالب مرشد این گروه و بیش از یک عضو اداری گروه بود بلکه کسی بود که مفاهیم این جنبش را در کنگره سیام سال 1959 ارائه کرد، مفاهیمی که تانگه و شاگردانش بعدا به عنوان مهمانان اِم آی تی بسط و گسترش دادند . مایفست گروه با عنوان متابولیسم : پیشنهادی برای شهرسازی جدید در سال 1960 منتشر شد و با این پاراگراف آغاز می شود : " متابولیسم نام گروهی است که در آن هر یک از اعضا چیزی بیش از طراحی دنیای پیش روی شان در میان این طراحی ها و مثال های واقعی پیشنهاد می کنند . ما جامعه انسانی را به شکل فرایندی حیاتی ـ گسترش متداومی از اتم تا (شکل گیری ) ابر ـ می نگریم . دلیل آن که چرا ما از کلمه ای بیولوژیکی ـ متابولیسم ـ استفاده می کنیم آن است که ما باور داریم، طراحی و تکنولوژی باید یک مفهوم (صریح) جامعه انسانی باشد . ما به دنبال قبول متابولیسم به عنوان روندی طبیعی حرکت نمی کنیم ولی تلاش می کنیم که به گسترش فعال متابولیکیِ جامعه مان از طریق پیشنهاد هایمان بپردازیم . "

به غیر از تمام ایده آل های تئوری باقیمانده متابولیسم ها باید گفت پروژه های اجرا نشده شان، همچون " شهر برجی شکل " به اندازه پروژه های ساخته شده شان همچون اکسپو 1970 در اُساکا یا پروژه برج کپسولی ناکاتین (1972) بر تعداد بیشماری از معماران در شرق و غرب تاثیر بسیاری گذاشت که شامل تاریخدان رِینِر بانهام و گروه آوان گارد انگلیسی آرشیگرام هم می شود .