اعتقاد به این موضوع که معماری، خواه ناخواه یکی از اجزای شهر محسوب می شود و می بایست خود را با آن هماهنگ سازد و در صدد تعامل با آن برآید (رابطه ای که عموما در دو سه دهه اخیر تقابلی بوده است)، یکی از چالش های اساسی در این پروژه بوده است. در این راستا در این پروژه، معماری با یک سطح دو بعدی (نما) با شهر در ارتباط نبوده و این سطح تبدیل به حجم (فضایی سه بعدی) شده است. فضایی نیمه باز که ارتباط فضای بسته معماری و فضای باز شهر را به یکدیگر برقرار میکند. این فضا علاوه بر اینکه توانسته محصوریت مورد نیاز واحدهای مسکونی را فراهم آورد تا ساکنین بتوانند بدون قرار دادن حجاب بر روی شیشه ها با شهر ارتباط برقرار کنند، فضایی را بوجود آورده است که ساکنین بتوانند در زیباسازی جداره شهری خود ایفای نقش کنند.