در تاریخ معماری ایران فضای اجتماعی در مقیاس شهری به مثابه یک ایده اجتماعی ، از اولین نمونه های شهرهای ساسانی تا شاید کاملترین شکل خود در دوران صفویه، در ساختار فرمی “میدان” ها به وقوع پیوسته است ، لذا در این طرح تلاش شد تا از طریق توزیع فضاها حول یک تهی بزرگ و با مراجعه به این ساختار کلان فرمی و ایده تاریخی و در تلاشی برای ارائه خوانشی معاصر از آن گامی در جهت توسعه آن ایده برداشته و تجربه جدیدی از این ایده تاریخی معماری ایران ارائه شود.
همچنین استفاده از فضای بام در قالب رینگ پیاده روی تجربه جدید ،پویا و معاصری از فضا و کنش اجتماعی در تجربه شهر جدیدی در ایران قرن جدید ارائه خواهد داد و این امکان را فراهم می سازد تا بواسطه وضعیت متغیر و در حال تکمیل شهر ، با هر بار بازدید چشم انداز و تجربه جدیدی از شهر پرند و تالار اجتماعی حاصل شود.
از طرفی بواسطه تخلخل حداکثری بوجود آمده در طرح فضاهای نیمه باز متعددی بوجود خواهد آمد که فضاهای ایده آلی جهت حضور تمامی اقشار و خرده فرهنگ ها خواهند بود .
رویکرد کلی و پیشنهاد طرح تمرکز بر فضای خالی رویداد محور به عنوان فضای فرهنگی و اجتماعی معاصر به جای فضای بسته از پیش بروکراتیزه و کنترل شده بوده است.