طرح مساله

بدنبال تغییر شرایط اقتصادی در دهه چهل ، تغییر در سبک زندگی و افزایش روز افزون قیمت زمین و ملک ، میل به تخریب و نوسازی ، چهره شهرها را دگرگون نمود ، اصطلاح " کلنگی " (انچه سزاوار کلنگ است ) چند ده ای است که به حوزه ادبیات  ساخت و ساز ما راه یافته است و متاسفانه عمر استفاده از بنا به سه ، چهار دهه تقلیل یافته است . انچه پیرو توجه جامعه در دهه اخیر به ارزشهای تاریخی تغییر یافته ، توجه به  بنا های فاخر معماری این مرز بوم ، همچون خانه عباسیان کاشان ، خانه شیخ الاسلام اصفهان و ... بوده است که به واسطه ارزشهای تاریخی و معماریشان شایسته توجه گشته اند،  این در حالیست که متاسفانه اکثر آنها امروزه فارغ از حضور کنش گر انسان ، به سان موزه ای مورد استفاده قرار دارند .

این در حالی است که در شهری همچون اصفهان علیرغم ساخت و ساز وسیعی که چهره شهر را دگرگون کرده است ، همچنان بناهای زیادی متعلق به دوران پهلوی اول و دوم موجود می باشند ، که هنوز دارای گوشه هایی از ارزشهایی معمارانه می باشند و با اندکی توجه و صرف هزینه ای به مراتب کمتر از تخریب و بازسازی می توانند فضاهایی جهت زندگی فراهم نمایند .

بنای حاضر ، فضایی متروکه بود که مالکین چند سال گذشته به قصد تخریب و باز سازی ، خریداری کرده بودند . طی جلساتی که در آغاز برگزار شد ، طی محاسباتی مقدماتی مشخص شد ، که این امر به هیچ رو ( با توجه به موقعیت قرار گیری بنا در یک سابات به عرض 2 متر و در حریم بازارچه دروازه نو اصفهان) ، مقرون به صرفه نیست ، لذا از سوی طراحان پیشنهاد شد که با مرمت ، بهسازی و نوسازی بخشهایی ، بتوان در غالب فضایی "اقامتی" ، ساختمان متروکه را احیا نمود .  

متاسفانه طی چند دهه اخیر در شهر اصفهان اکثر فضاهایی که به محل اقامت گردشگران و مهمانان داخلی و خارجی اختصاص یافته ، از یک سو ، هتل ها و مسافرخانه هایی فاقد هرگونه کیفیت معماری می باشد ، انگار که فقط قرار است شب اتاقی جهت استراحت در اختیار مهمانان خود قرار دهد . واز سوی دیگر نمونه هایی همچون هتل عباسی که با توجه به کیفیت بی نظیرش ، امکان اقامت برای هر گروه و طبقه ای را ندارد ( با توجه به هزینه بالای اقامت در آن) . لذا موضوع دیگری که به عنوان چالشی تاثیر گذار در فرایند طراحی مطرح شد دستیابی به فضایی جهت حضور مهمانان داخلی و خارجی بود به گونه ای که تجربه حضور در یک خانه اصفهانی را فراهم نماید . فضایی که فارغ از جزییات و مصالح ، بتواند متکی بر اصول و مبانی معماری ایرانی فضایی جهت تعامل و همنشینی میزبان و مهمان را فراهم کند . لذا در این بنا علیرغم ابعاد و اندازه ها ( مساحت زمین 160 متر مربع و مساحت زیر بنا 240 متر مربع ) سعی شده علاوه بر اتاق ها و فضاهای خدماتی ( آشپزخانه ، سرویس ، فضای اداری) با خلق فضاهای باز ( حیاط ) و نیمه باز (ایوان ) فضاهایی متنوع و با کیفیت جهت حضور و تعامل انسان با انسان و انسان با فضا فراهم نماید .

لذا همانگونه که در بالا بدان اشاره شد ، طرح احیا و باز زنده سازی ساختمان متروکه به فضایی اقامتی با صرف هزینه ای معادل 150 میلیون تومان ، انجام شد.