سیر بررسی نمونه های معاصر و همچنین زاویه نگاه ما نسبت به مفهوم سرباز ، به عنوان عنصری که در درون خود دارای شاخصه های اخلاقی متعدد و گاه متضادی بوده ما را بر آن داشت تا تفکر متداول در حوزه طراحی یادمان ، به منظور ایجاد یک بنای ساختمانی و یا تندیس واره ی متمرکز ، که به صورتی مستقیم یا استعاری تنها به معنا یا مفهومی خاص اشاره می کرد را مورد بررسی و بازنگری قرار دهیم . ایده جایگزین ما با در نظر گیری موارد مذکور ، نشان دادن هر واحد انسانی به عنوان سربازی بالقوه بود . ایده ای که نه در مشاهده و اشاره مستقیم به یک نماد و بنای صرف ،که از طریق پیمایش در سطوح و زوایای فضاهایی به دست می آمد که می توانست ما را در نهایت به مفهوم سرباز رهنمون کند . از این رو و پس از بررسی کامل کاربری های پیرامون ، نقاط شاخص ، محورهای دسترسی و دید ، تمامی محدوده تپه ی شاخص پروژه ، به عنوان بستر طراحی در نظر گرفته شد . به منظور برقراری ارتباط میان موزه ی جنگ و محدوده بوستان جنوبی ، محور دسترسی ای در امتداد مسیر مذکور و با برش طولی درون تپه ایجاد گردید . دیواره های برش ایجاد شده درون تپه ، دارای دو سطح مایل بوده که ضمن کنترل و مهار خاک جانبی افزایش وسعت دید به آسمان را در پی دارند . این محور در بدو ورود خود به درون تپه به دو مسیر جداگانه تقسیم می گردد. مسیرهایی که به صورت سطحی شیبدار یکی درگذر به پایین و یکی به بالا سیر کرده و در انتهای مسیر به ارتفاع اولیه خود باز می گردند. در تمامی طول مسیر ایجاد شده و در مقیاس انسانی ، دیواره ها به دو بخش تقسیم گشته اند . سطح بالایی را بتن و سطوح پایینی را ورق استیل پوشش داده شده اند که بر روی بخش هایی از آن شماره هایی به یادبود شماره پلاک سربازان کشته شده حک گردیده است . این سطوح استیل از طریق انعکاس و بازتاب محیط پیرامون ، تصویر مخاطبان و بازدیدکنندگان و اعداد و شماره ها در درون خود ، به صورتی استعاری سعی بر یادآوری این مسئله دارد که هر فرد می تواند یک سرباز بالقوه باشد . به گونه ای که بدون حضور افراد در فضا المان کارکرد واقعی خود را از دست داده و به بیانی درست تر بدون کارکرد خواهد شد . در سیر نماد شناسی فضا اگر ورودی بنا را مرحله ی تولد و خروج را مرحله مرگ بدانیم مسیر طی شده اشاره به دوره زندگی دارد. سطوح شیبدار درونی یادآور این مسئله هستند که با انتخاب هر مسیری در زندگی با هر میزان فراز و فرود ، در نهایت مسیر خروج برا ی همه یکسان خواهد بود ، مسیری که خروج هر فرد انسانی ورود فردی دیگر را در بر خواهد داشت . این فرایند تداعی گر بزرگترین فداکاری یک سرباز ، یعنی گذشتن از جان خود به منظور حفظ زندگی دیگران خواهد بود . در طول مسیر هفت درخت سرو نیز تعبیه گردیده اند . هفت در برخی از نمادشناسی ها اشاره به کثرت و بی نهایت داشته و سرو نیز در تاریخ ایران نمادی از آزادگی بوده است . در تمام ی طول روند طراحی سعی بر آن بوده تا تمامی فضاهای خلق شده ضمن پاسخ گویی به اندیشه های معماری و شاخصه های نمادین مجموعه ، عناصری بر آمده از بستر محیط باشند . از این رو در بدنه ی بیرون ی تپه و همچنین در طول مسیر فضای داخلی ایجاد شده بین دو سطح شیبدار ، برش ها و پلکان هایی به منظور نشیمن و استراحت بازدیدکنندگان تعبیه گردید . محدوده ی پلکانی بیرون در نسبت به محورهایی که پیرامون سایت تپه طراحی گردید می توانند به عنوان فضاهایی برای گردهمایی در محیط باز مورد بهره برداری قرار گیرند . طراحی خطوط این پلکان ها به گونه ای بوده که با فاصله گیری از آن در امتداد محور اصلی و تداعی کننده پرنده ی بال گشوده ای بدون سر ، و یا کوهی بدون قله خواهد بود.