بوم و بستر: میان کوی باغ ها و مشرف بر چشم انداز کوه های قلات، منطقه ای خوش اقلیم در شمال غرب شیراز؛ زمینی نسبتا وسیع، راست گوشه و شیبدار جای گرفته است. زمینی که شمال و جنوب آن با دو دسترسی محلی محاط شده و اختلاف  تراز ابتدا و انتهای آن قابل توجه است.

کوی پنجم: دسترسی اول، جنوبی، در ترازی بالاتر با مسیری هموارتر

کوی هفتم: دسترسی دوم، شمالی، در ترازی پایین تر با گذری خوش منظر تر

با این توصیف “انتخاب دسترسی مناسب تر و مواجهه هرچه بهتر با منظر و معماری”، نقطه ی آغاز فرآیند طراحی این پروژه شد.

مسیر و منظر: پاسخ طرح به موقعیت قرار گیری و نظام دسترسی سایت، تعریف مسیری خطی در میانه ی باغ بود، مسیری که طول زمین را پیمایش کرده، کوی پنج و هفت را به یکدیگر پیوند زده و باغ را به دو منظر شرقی و غربی تفکیک می سازد. مسیری که در ادامه ساختمان ویلا بر میانه های شمالی آن پل و سایه می زند. حضور یک کوشک در میان و عمود بر محور اصلی باغ ارجاعی است ضمنی بر هندسه و ساختار آشنای چهار باغ ایرانی، اما در اینجا وجه تمایز طرح با ساختار سنتی چهار باغ، عدم تقارن و تعادل هندسه و تایپولوژی هر یک از این چهار منظر است. این دگردیسی و تضاد از ابتدای هرکدام از دروازه های باغ آغاز شده و در عطف میانی، در مرز کالبد و منظر به اوج خود می رسد.

نیمه جنوبی - منظر اول: آبگیری است وسیع که از تراز صفر وروردی آغاز شده و در ادامه زیر عرشه چوبی حجم ویلا محو می شود.

نیمه ی شمالی - منظر دوم: سطحی ماسه ای برای بازی های ساحلی و مانژی برای اسب دوانی منظر شمال شرق پروژه را تشکیل می دهد و امتداد آن به مرز دیوار حائل آبگیر می رسد.

نیمه جنوبی - منظر سوم: پوششی سبز و بوته ای در جبهه غربی است که عوارض طبیعی و توپوگرافی زمین پروژه را در بستر خود حفظ کرده و نوار درختان چنار را به حاشیه رانده است.

نیمه شمالی - منظر چهارم: بافت نسبتا متراکم و انبوهی است که پهنه ی درختان آن به سوی جداره های محوطه و حجم ویلا پیشروی می کنند.