چالش اصلی و اساس طراحی در این پروژه توجه حداکثری به شرایط اقلیمی و موقعیت قرارگیری با توجه به وضعیت تابشی منطقه است. زمین پروژه (با انحراف 15 درجه شمال غربی-جنوب شرقی) در میانه بافت فرسوده شهرستان گناوه از جنوبی ترین بندرگاه های ایران با اقلیمی به شدت گرم و مرطوب واقع شده است. لذا تایپولوژی فرم، جداره ها، پوسته نما و مصالح پروژه بایستی به نحوی طراحی و انتخاب می شد تا سازگار با بافت و اقلیم منطقه باشد. به همین منظور به تحلیل بحرانی ترین وضعیت تابشی این اقلیم در گرم ترین روز سال ( 21 June) پرداخته شد به نحوی که جهت پوشش جداره های نورگیر و شفاف نما از گزند تابش مضر و ایجاد نقاب سایه مناسب از لحظه طلوع تا ظهر شرعی، لوورهای چوبی افقی نما تابش بند خواهند بود. مقاطع چهار تراش چوبی آشنایی که از دیرباز جهت سایه بان و پوشش پنجره ها در این بافت و اقلیم مورد استفاده قرار میگرفتند.

از سوی دیگر در ادامه روز تا لحظه غروب آفتاب امتداد جداره ها و جرزهای عمودی نما نقش اقلیمی خود را ایفا میکنند، جرزهایی که حضور و امتدادشان عرصه بندی و فضاهای داخلی، نظام دسترسی و ساختار پلان و سازه پروژه را شکل می دهند و با تقدم و تاخر و پیشروی آنها به بیرون، فرم و ساختار کالبدی پروژه را میسازند.

در برنامه ریزی فضایی و عملکرد پروژه، فضاهای داخلی به دو واحد مسکونی مستقل از هم تفکیک شده اند. واحد اول سوییتی کوچک در تراز همکف متعلق به مادر سالخورده خانواده و واحد دوم، واحدی دوبلکس در تراز بالاتر است که در اولین طبقه فضاهای عمومی خانه شامل نشیمن اصلی، فضای ناهارخوری، آشپزخانه و اتاق خواب مهمان قرار گرفته اند و فضاهای خصوصی تر شامل نشیمن خانوادگی و اتاق خواب ها در تراز دوم واحد قرارگرفته اند. این طبقه مضاف بر آسانسور داخلی، از طریق پلکانی فلزی با کف پله هایی از جنس چوب گردو و در ویدی مشترک با پاسیو شمالی خانه باهم مرتبط اند. ساختار پله ای که از مفصل ورودی حیاط در تراز معبر آغاز شده، عرض حیاط را طی کرده و در عطفی از میانه جرزهای نما به تراز طبقه اول و مهمان خانه می رسد، عطفی از ورودی که راستا و امتداد مسیرش به ترازهای بالاتر میرسد.