در پاویون بحرین اثر کریستین کرز، ستون‌های اریب به دیوارها و سقف نفوذ می‌کنند و به بیرون ساختمان ختم می‌شوند. قرارگیری پنجره های خطی که شبیه پروفیل تیرها هستند، چینش هندسی ستون ها را در داخل نمایان می کند. در عین حال، پنجره ها اجازه می دهد تا اشعه های نور طبیعی به فضا نفوذ کند و ارتباطی بین دیوارهای اطراف و ستون ها ایجاد نماید.

ستون‌های کج شده بارها و بارها در فضا به هم می‌رسند و هنگامی که به هم می‌رسند، به هم جوش داده می‌شوند. این امر طول کمانش آنها را نسبت به ابعاد واقعی فضا به شدت کاهش می دهد، این بدان معنی است که می توان وزن پاویون را تنها با پروفیل های فولادی استاندارد فیلیگر با قطر 11 سانتی متر نگه داشت. دیوارها با قاب هایی ساخته شده از پروفیل های نازک 14 سانتی متری ساخته شده اند. آنها با هم به عنوان یک سیستم ساختاری منفرد کار می کنند.

قاب های دیوارهای محصور با پانل های آلومینیومی نازک و چکش خوار پوشیده شده اند و مرزها را در بازتاب های متعدد از بین می برند. پانل های روکش خارجی نیز شبکه قاب نازک زیر را از طریق بازتاب درونی سطوح داخلی بازتولید می کنند.

در بیشتر ساختمان‌ها، سازه‌های تکیه‌گاه تنها به هدف تقویت ساختمان عمل می‌کنند، اما در این مورد تبدیل به یک رویداد معمارانه، تعیین‌کننده فضا و تجربه‌ای فضایی می‌شود که به آسانی قابل رمزگشایی نیست.

پاویون کریستین کرز اشاره مستقیمی به پادشاهی بحرین نیست، اما می تواند به طرق مختلف بازْتفسیر شود و رو به تداعی های متعدد تفسیری باز عمل می کند. اداره فرهنگ و آثار باستانی بحرین به سرپرستی H.E. شیخه مای بنت محمد آل خلیفه و کارگردانش نورا السایه، این ساختمان را به ساختمان آنه هولتروپ برای نمایشگاه جهانی میلان مرتبط می‌ بیند، ان ها بر این باورند که معماری نه تنها به عنوان یک نمادِ شیْ‌مانند مهم است، بلکه مهمتر از همه بایستی به بازدیدکنندگان یک تجربه معماری و فضایی منحصر به فرد ارائه دهد. این پاویون نهایتا در منامه، مرکز تجاری بحرین، به صورت عین به عین بازسازی خواهد شد.