برج های مسکونی دی-3 (کاتالیست سبز)

با جمعیتی به سرعت رو به افزایش و تقاضای روز افزون، بازار ساخت و ساز مسکونی در مراکز شهری با کمبود قابل توجه فضای سبز روبروست

آمار  ها حاکی از آنند که که در آغاز قرن بیستم تنها ده درصد جمعیت دنیا در شهر ها زندگی می کردند، در سال 2007 این مقدار به پنجاه درصد افزایش یافته بود و تا سال 2050 به 75 درصد خواهد رسید.

با ظهور چنین شهر هایی پاسخ به پرسش های مبتلابه عرصه توسعه شهری بیش از هر زمان دیگر مهم است.

 ما در حال حاضز به منظور افزایش بهره وری، تولیدات مقیاس بزرگ و فضای شهری را به عنوان نیاز های ثانویه ساکنان شهر می بینیم، آن هم در شرایطی که این عملکرد ها اغلب در دامنه حاشیه ابر شهر ها سازماندهی می شوند و مستلزم جابجایی روزمره برای دسترسی می باشند.

در مقابل بهتر است با نگاهی که در آن فضای سبز در دل فضای شهری جاگذاری و تنیده شده مدل های فکری کنونی را در مورد توسعه و ساخت و ساز شهری به چالش بکشیم

و پتانسیل های ویژه نهفته در ادغام سکونت شهری و فضای شهری را کشف و شکوفا کنیم.

تفکر "کاتالیست سبز" در پی آن است که گونه شناسی بلند مرتبه سازی را در کنار عرصه عمومی مورد بازنگری قرار دهد و "کشتزار" های مقیاس کوچک (یا سطوح تولید سبزینگی) را برای حل و توازن شرایط و مشکلات شهری وارد عرصه شهری کند.

ما بر این عقیده ایم که از طریق رویکردی متفاوت می توان تیپولوژی نوینی خلق کرد که در آن کیفیت بالا زندگی در دسترس، و تولید تعال اقتصادی و اجتماعی بیشتر ممکن است. رویکردی که طی آن به جای "برج" های بلند مرتبه، "جوامع" شهری بلند مرتبه ساخته شود.

به منظور آزمایش این فرضیه تهران را می توان به عنوان یک سناریو مطلوب در نظر گرفت.

شهری که در حال حاضر از نبود عرصه شهری و معماری مخصوص تعاملات اجتماعی رنج می برد. 

در این شهر نبرد بین خانه سازی در بستر شهری و عرصه عمومی به ضرر  همه به  شکست منجر شده است.

فقر چشمگیر فضای شهری در کنار شرایط جغرافیایی شهر تهران تاثیر شگرفی بر وضعیت آلودگی هوا و هچنین کیفیت زندگی اجتماعی شهروندان داشته است.

علاوه بر این ها، اقدامات عمومی انجام گرفته در راستای خانه سازی از اینکه چگونه 

به مسایل و مشکلات شهری که در بالا گفته شد بپردازند غافل مانده اند.

 در طراحی این پروژه بر آن بودیم که تیپ شناسی بلند مرتبه را نه به عنوان بهره گیری مالی حد اکثری از یک حجم بالا کشیده شده، که به مثابه کاتالیزور شهری با توانایی توازن بین فضای ساخته شده و فضای سبز نگاه کنیم، جایی که در آن بتوان از سازه هایی حرف زد که در ذات شان به جنبه های دیگر زندگی شهری مثل کاهش آلودگی، تعامل اجتماعی و تولید غذا در مقیاس کوچک در قالب مزارع کوچک شهری می پردازند. 

این نحوه برخورد با طراحی مسکونی، تک کاربردی بودن ساختمان ها را به چالش می کشد و در جهت حل بحران شهر نشینی کنونیمسئولیت پذیری فضای مسکونی را در مواجهه با مشکلات زندگی شهری بالا می برد.

بلند مرتبه سازی

ساختمان های بلند مرتبه کنونی در عین ایجاد فضای متراکم برای زندگی ، توجهی به شرایط عملکردی ساختمان از لحاظ زندگی اجتماعی ندارند.

معمولا پیش بینی خاصی برای   فضای خارجی فردی یا جمعی نمیشود و همچنین هیچ ترغیبی برای دیگران و یا معماری ندارد.

این معمولاً منجر به ایجاد یک جعبه جدا از اطرافش در آسمان میشود که تعریف معماری کاملاً مشخصی دارد. کاتالیست شهری این ایده را با ارائه پیشنهادی کاملاً متضاد به چالش خواهد کشید.

گونه شناسی حیاط

نقطه شروع ما برای این پروژه گونه شناسی حیاط بناهای خاورمیانه است.ایران در این مورد بهترین نمونه ها را در بر میگیرد که با  ساده ترین روش ها به کارایی های غیرفعال می رسد. گونه شناسی حیاط های از این نوع به دلیل اینکه درونگرا هستند به عنوان مکانی برای تعامل اجتماعی در نظر گرفته نمیشوند. در اینجا ما حیاط را به خارج بنا رانده ایم تا از آن به عنوان وسیله ای برای ایجاد فضایی ملایم و باز استفاده کنیم.

اگر فضاهای خارجی بصورت  هوشمندانه ای ترکیب شوند به ما این امکان را می دهند تا با دیگران ارتباط برقرار کنیم و بتوانیم سلسله مراتبی از فضاهای باز ملایم را تدارک ببینیم. این تراس ها و فضاهای باز در صورتی که راستای ایجاد فضای سبز بهینه سازی شوند در کنار ایجاد فضای ملایم در برطرف کردن آلودگی هوا و همچنین در راستای رشد و تولید به ما کمک خواهند کرد.

بهینه سازی طرح

استفاده از گونه شناسی حیاط های ساده به همراه الگوریتمی که موضوعات مختلفی از جمله ارتباط بین وضعیت درونی و بیرونی، تدارک سایه اندازی بر روی خود و میزان تابش را ارزیابی میکند به ما این امکان را میدهد که کارایی حیاط ها را در جهت سایت و گونه شناسی ساختمان های بلند بهینه ساری بکنیم.

این شرایط که در مقیاس محلی آزمایش، تحلیل و بهینه شدند، پس از ادغام با هم در راستای عمود، و بررسی دقیق تر، مجموعه ای از کیفیت های ایمرجنت را شکل می دهند که به ایجاد مدل های نوین سکونت در شهر های آینده منجر می شوند.

پیشنهاد طراحی همچنین بر مقیاس منطقه ای تاکید داشت، تا بتواند ترکیب تیپولوژی های مختلف و نحوه عملکرد آنها در کنار هم  را درک کند.بعد از این ارزیابی نتایج بدست آمده به  پروسه اضافه میشوند تا نسل دوم برج تولید شود . این روند و باز خورد آن متعاقباً با توضیح پارامتریک بازشدگی پنجره ها که نسبت به جهت و ارتفاع در برج بهینه شده اند تقویت شده و در نتیجه آن طبقات پایین تر که نور بیشتری نیاز دارند پنجره های بزرگتری خواهند داشت. این روند باعث میشود طرح  پیشنهادی به تولید امکان هایی برای برخورد های اجتماعی و همچنین جوابگویی به شرایط خاص اقلیمی پاسخگو باشد.

روش شناسی ساخت

استفاده از مکعب های ساده که به راحتی از پیش ساخته میشوند و به محل آمده و نصب میشوند امکان جست و جویی برای شرایط منحصر بفرد را به ما میدهد.

هر واحد متشکل از 4 تا 8 مکعب پیش ساخنه است که به وسیله تریلر  به محل انتقال می یابند. این جعبه ها به محل میرسند و با توجه به سازماندهی بهینه شده ای که وجود دارد بر جای خود نصب میشوند و سپس به محل خود انتقال می یابند و به هسته سازه ای متصل میشوند.

مصالح شناسی

ما به عنوان پوشش واحد ها "خشت" را پیشنهاد میکنیم که فرمی برای صفحه سازی در ساختمان های سنتی ایران بوده است. با اینکه خشت ماده ای اولیه است ،اما خواص حرارتی و تابشی بسیار خوبی را داراست. این پتانسیل با ترکیب تکنولوژی مصالح مدرن امکان تقویت این مصالح را به ما خواهد داد تا حسساسیت و ضعف آن را بهبود ببخشیم و به عنوان پوشش صفحات برج بر روی آن تحقیق بکنیم.