به سوی یک زیبایی ­شناسی سبز

یک معماری سبز چیزی بیش از یک ساختمان منفرد را در طرحش می­ گنجاند؛ این معماری باید فرمی پایدار از محیط شهری را در خود بگنجاند. محیطی که به شکل مجموعه ­ای از نظام­ های تعاملی برای زندگی، کار و تفریح متبلور شده ­اند. با بررسی چنین نظامی می­ توان به چهره شهر فردا رسید. از این رو پروژه مورد نظر با یک چهارچوب فضایی دقیق می­ خواهد شرایطی را خلق کند که ممکن است تحت تاثیر آن­ ها، مشخصه­ های فضایی متمایزی به ظهور برسند. در این چهارچوب مرز بین فضای طبیعی و مصنوعی دائما در حال تغییر است. درواقع می ­توان بنا را همچون یک نظام باز در نظر گرفت که عملکرد آن به عنوان فیلتری محیطی، مورد توجه است. این فیلتر به مثابه یک صافی عمل می ­کند که تغییرات انتخابی بین اقلیم بیرونی و فضاهای درونی را ممکن می ­سازد تا بتوان یه جای ایجاد طبیعت به مثابه یک نیروی نمایشی بی ­آزار، متابولیستی جدید پیشنهاد نمود و به یک ساختار درونی رضایت­ بخش رسید. از این رو فاکتورهای محیطی موجود علاوه بر مزایای اکولوژیک کاملا آشکار، فرصت­ های جدیدی را نیز در ارتباط با فرم بنا در اختیار ما قرار داده ­اند که بر مبنای آن سعی شده است از معماری بومی در قالب بیانی جدید استفاده گردد؛ بدین صورت که با در نظر­گرفتن حیاط ­های میانی در طبقات و همچنین تراس­ هایی دور تا دور بنا و ارتباط آن­ ها با یکدیگر، سعی در ایجاد سنتزی نوین در بنا شده است تا بتواند نسبت به تغییرات درون محیطش واکنش نشان دهد و خود را به یک ثبات ارگانیک برساند.