حیاط یکی از عناصر اصلی معماری سنتی ایرانی بوده است که تاثیر به سزایی بر شرایط روحی ساکنین داشته و  با تغییر هر فصل احساسات متفاوتی را به افراد ساکن متبادر می نموده همچنین دربرگیرنده ی بسیاری از فعالیت ها و اتفاقات بوده است.

از سویی دیگر انسان ایرانی امروز با تغییرات بسیاری در فرهنگ و سبک زندگی رو به رو است که باعث چالشهایی در زندگی امروز وی شده مادامی که باعث از بین رفتن بسیاری از کیفیات موجود  در گذشته نیز می باشد.

طراح بر آن است تا با این تضادها به عنوان دستمایه ی اصلی بعنوان منبع الهام برخورد کرده و از آن به عنوان ادغامی بین الگوهای قدیمی موجود در خانه های سنتی ایرانی و همچنین راهکارهای آنها  در راستای پاسخ به مسائل معماری امروز خانه ها و پارادایم های جدید با استفاده از حیاط بهره جوید.

در معماری سنتی ایران حیاط نقش اساسی در متعادل کردن شرایط محیطی داشته و با تغیر مکان آن در اقلیم های متفاوت سلف تکنولوژی های امروزی به حساب می آمده است که در واقع دارای نقش دوگانه ی عملکردی و زیبایی شناختی بوده است.اما امروزه ساکنان آپارتمان ها از این فضا محروم بوده که این شرایط حاصل برداشتن تمرکز از کیفیت زندگی افراد و پرداختن هرچه بیشتر به انبوه سازی  می باشد.