موضوع این پروژه، با توجه به اهمیت هنرمند در جامعه و نحوه ی مواجهه با هنرمندانی که در قید حیات می باشند، انتخاب شده است. لذا تصمیم بر این شد که با انجام این پروژه، از هنرمندی به نام پرویز تناولی که هم درک بسیار بالایی از زیبایی شناسی بومی دارد، و هم در حوزه زیبایی شناسی ایرانی مطالعات و پژوهش های بی نظیری به انجام رسانده، و در عین حال مثال کلاسیکی از فهم اتمسفر جهانی با رویکرد محلی است، تجلیل به عمل آید. پرویز تناولی هنرمندی است که توانسته با استفاده از هنر خود دنیا را معطوف خویش گرداند.

هدف این پروژه این بوده است که بتواند آثار تناولی را به صورت بسیار منطقی در فضایی سازماندهی شده در دو بعد شهری و نمایشگاهی در معرض نمایش عموم قرار دهد. با این هدف گذاری به سراغ خانه ای رفتیم که حدود چهل سال پیش، کامران دیبا برای این هنرمند طراحی کرده؛ و به عنوان فضای سکونت از آن استفاده می شده است. چندین سال پیش هم، در مقطعی کوتاه، این خانه به عنوان فضای نمایشگاهی عمل کرده است، و تناولی از این خانه به عنوان نمایشگاه و گالری شخصی خود در فضایی محدود و کوچک استفاده نموده است.

اما اینک این خانه سوت و کور است، و دیگر خبری از نمایشگاه نیست. به دلیل محدود بودن فضای نمایشگاهی، این نمایشگاه تعطیل شده است و تناولی مجبور شد هر بار در فضای موقتی کارهای خود را به هنردوستان ایرانی ارائه کند. این پروژه می- خواهد تا بار دیگر روح تازه ای به این خانه دهد و گام کوچکی برای آشتی دوباره مردم با هنر بردارد.

این خانه بعد و ارزش تاریخی ندارد، اما به دلیل این که خط های کامران دیبا در این خانه دیده می شود، برای ما ارزش معمارانه پیدا می کند. لذا تصمیم گرفته شد که کلیت و خط های اصلی این خانه حفظ شود و با تغیر کاربری و تزریق و الحاق فضاهایی که کمبود آن حس می شد، یک خانه. موزه در شان این هنر مند طراحی شود. بافت اطراف و موقعیت این خانه طوری است، که پتانسیل بسیار بالایی برای تبدیل کوچه ی اصلی اصلی، به یگ گذر پیاده در آن وجود دارد. گذری که از ابتدای این کوچه شروع شود، و به خانه ختم گردد.

حین تعریف این گذر، متوجه کمبودهای فضایی بنا شدیم. لذا مقرر گردید فضاهایی به خانه الحاق و تزریق گردید تا کمبود ها بر طرف شود. برای تبدیل این کوچه به گذر مشکلاتی پیش روی بود که با ترفند هایی معمارانه که در فصل ششم این مجلد به آن پرداخته شده، از آن عبور کردیم.