موزه عکس برایندی است از تلاش برای احیای فضاهای از دست رفته شهری، برقرارکردن ارتباط میان ان فضاهای از دست رفته با امکان های تازه در پهنه های پیرامونی بافت تاریخی و نهایتا طراحی حجمی جدید. برخورد با حافظه تاریخی در احیای اولین عکاسخانه شیراز متبلور شده است و این فضا را به مثابه پیش فضایی جهات ورود به حجم چند لایه موزه عکاسی تعریف کرده است. 

در مواجهه با موزه نیز  تولید یک حجم نامتعارف با روابط پیچیده درونی و تولید فضاهای تعاملی داخلی مد نظر است، موزه از یکسو روایتگر عکاسی به عنوان هنر و یک امکان اجتماعی است و از سوی دیگر بستری است که ظرفیت های تغییرات تکنولوژیک عمیقی با خود دارد و همیشه بخشی از معاصربودن را در خود نهادینه ساخته.

پیچیدگی ها و امکان های متنوع ارتباطی پروژه نیز برامدی از نیازهای موزه و البته عناصر نهادینه شده در خود موضوع اند که همان عکاسی و دوربین به عنوان ابزار عکاسی است.