تا به امروز در مطالعات، تحقیقات و پروژه‌های شهری در ایران توجه چندانی به فضاهای گمشده نشده است، فضاهایی رها شده و بلااستفاده با وجود داشتن ارزش­ ها و پتانسیل ­های فراوان، همچون شکاف‌های بی‌شکل و راکد، پویایی و سرزندگی را از شهرها گرفته و ارتباط مثبتی با محیط پیرامون و استفاده کنندگان برقرار نکرده است. این فضاها را می­توان به عنوان پدیده­ای نوظهور دانست که رویت نمی­شوند اما نبودشان عملکرد فضا را دچار نقصان می­کند. فضاهای گمشده تحت تأثیر ساختار بحرانی خود، اغلب بصورت فضاهای نامطلوب و بی فایده درآمده و نیازمند طراحی مجدد می باشند. چنین فضاهایی بدون ارتباط با محیط پیرامونی خود و حتی با استفاده کنندگان از آن­ها می باشند. از سوی دیگر دگرگونی­ های عمیق چند دهه گذشته در حوزه ­های اقتصادی، صنعتی و تغییر الگوی اشتغال، شرایط راکد ماندن فضاهای گمشده شهری را تشدید نموده است. فضاهای گمشده دارای پتانسیل بالقوه بالایی برای بازیابی فضایی هستند. امروزه در کشورهای توسعه یافته احیاء فضاهای گمشده امری شناخته شده و متداول است در حالیکه در گذشته چنین ساختمان­ هایی کاملا تخریب می­ شدند. یکی از دلایل این امر آن است که ساختمان­ ها همواره در جهت حفظ پیوستگی فرهنگی و تاریخی منابع با ارزشی به شمار آمده­ اند و در حفاظت از آن­ها کوشش شده است. هدف اصلی این پایان نامه پاسخگویی به چگونگی طراحی فضای متناسب با عملکرد جدید شهری در ساختارهای معماری که به عنوان فضای گمشده از آن یاد می­شود، بوده است. در طراحی باززنده ­سازی کارخانه سیلوی شیراز که به عنوان بنایی ارزشمند یادآور دوران صنعتی شدن شیراز است، سعی بر آن بوده تا ضمن کاهش تهدید متروک شدن، این فضا به فرصتی برای ایجاد مجموعه ­ای فرهنگی در تلفیق با کالبد بجا مانده، با کاربری‌های پیرامون خود مرتبط شده و فضایی فعال و پویا را خلق نماید. تمام ایده­های طراحی در جهت به حداقل رساندن گمشدگی فضا و کاهش آسیب های اجتماعی احتمالی بوده است.