معماری، حداقل از اوایل قرن بیستم، مراجع تاریخی را در طرفداری از انتزاع جهانی مسکوت گذاشته است . در دهه ی بعد از جنگ جهانی دوم، که تاریخ دانان معماری شروع به تعیین میراث آوان گارد در جهت ساخت روایتی منسجم از توسعه ی مدرنیسم کردند، به ناچار تحت تاثیر تمایلات معاصر قرار گرفتند . در تاریخ اکنون آنی، آنتونی وایدلرآثار چهار تن از تاریخ دانان معماری مدرن و راه هایی را که تاریخ شان در غالب برنامه هایی کمابیش علنی، برای تئوری و اجرای طراحی در محتوای معاصر ساخته بود، بررسی می کند .
وایدلر بر رهیافت های تاریخی اِمیل کافمن، کالین رو، رِینِر بانهَم و مانفردو تافوری و همچنین تفسیر های خاص مدرنیسم که روایت های تاریخی طرح می کنند، تعمق می ورزد . وایدلر نشان می دهد که کافمن مدرنیسم را شبیه به پروژه های اخیر روشنفکری و یکی از فرم های خالصِ هندسی و ساختی بنیادین می پندارد؛ رو منریست را به شکلی مبهم و پیچیده در طراحی معاصر می بیند؛ مدرنیسم بانهَم سرمشق های خود را از اشتیاقات فوتوریست ها می گیرد و " مدرنیسم رنسانسی " تافوری منشا خود را در تقسیم میان ار زیابی های تکنیکیِ برونِلسکی و نوستالژیای فرهنگی آلبرتی کشف می کند . پژوهش وایدلر سازش بدیهی میان تاریخ و طراحی را شرح می دهد که در سراسر گفتمان معماری مدرن پخش می شود و موجب وقوع برخی از هیجان انگیز ترین تجارب معماریِ دوره ی بعد از جنگ شده است .
در اینجا می توانید مقاله ای را در نقد کتاب وایدلر بخوانید و در اینجا می توانید نسخه ی اصلی کتاب را دریافت کنید .