خوزه خوان باربا سردبیر مجله بین المللی هنر و معماری متالوکس، مصاحبه ای با  بئاتریس کلومینا، در تاریخ 05/02/2017 انجام داده است.

بئاتریس کلومینا؛ یکی از معمارانی ست که در جهت ارائه بازتعریفی از پانورامای نقد اندیشه و معماری؛ سخت تر و جدی تر از سایرین کار کرده است. کتاب های او برای هر محققی در حوزه معماری معاصر؛ منابع مرجع بشمار می آیند.

کلومینا زنی ست که انرژی و سرزندگی را می پراکند.  ما این مصاحبه را در حالی با لبخندی هوشمندانه و صمیمی آغاز کردیم که چند دقیقه قبل از آن در کافه تریای پوپولیستِ مجتمع فرهنگی بومونتیادای جنوبی در استانبول با مارک ویگلی گفتگویی داشتیم. این مصاحبه برآمدی از سومین دوسالانه طراحی استانبول در پاییز گذشته است، همچنین بیش آن، تلاش می کند تا یکی از جالب ترین و تاثیر گذار ترین زنان معاصرمان را بهتر بشناسیم.

باربا: تبریک می گویم، بئاتریس. اینجا که آمدم نسبت به دوسالانه طراحی نگرش شکاکانه ای داشتم.  نمی دانستم که چه می خواهم در اینجا پیدا کنم و پس از دیدن نمایشگاه ها در سالن های مختلف و شنیدن توضیحات مارک ویگلی و شما، به عنوان کرییتورهای دوسالانه، خوشبختانه  بسیار شگفت زده شدم.

کلومینا: بسیار متشکرم.

باربا: می خواهم این مصاحبه را با کمی نگاه به گذشته  و پرسش در مورد شرایط  بارسلونا آغاز کنم؛ زمانی که شما معمار شُدید، و آن انگیزه ای که باعث شد تا به ایالات متحده بروید.

کلومینا: بله، بله. فکر می کنم مهم است به عقب بر گردیم زیرا در واقع، همانطور که می دانید، من اهل والنسیا هستم و خانواده ام در آنجا زندگی می کنند. می توانستم در دانشکده معماری والنسیا تحصیل کنم. در حقیقت، در آنجا بود که مطالعه معماری را شروع کردم، اما  همیشه می خواستم بدانم چه چیزی در خارج از زادگاهم وجود دارد. خیلی از دانشکده پلی تکنیک والنسیا راضی نبودم، یک مدرسه تازه تاسیس،  و از لحاظ  فکری؛ فقیر. پدر من رئیس مدرسه قدیمی معماری بود.

هنگامی که وارد بارسلونا شدم احساس آزادی بسیار زیادی داشتم. این دانشگاه تاریخی طولانی داشت و به لحاظ اتفاقاتی که از جنبه سیاسی  افتاده بود بسیار پیچیده تر از حال حاضر بود. از همان ابتدا به گروه تاریخ و تئوری، شهرسازی و ... جلب شدم، جوزپ کوئتگلز ... ایگناسی د سولا مورالس درآنجا بودند... گروه فوق العاده ای از مدرسان وجود داشتند که چشمان مرا به دنیایی کاملا متفاوت از آنچه در والنسیا داشتم؛ باز کردند.

هنگام حرکتِ شما از جاییکه در آن متولد شده اید؛ زمانیست که بذری بکارید، آنگاه که بذری کاشتید؛ شما قادر به هرجهش دیگری هستید. تا حدودی این آنچیزی بود که به من اجازه  می داد تا بار دیگر از بارسلونا بروم، جایی که  همهء چیزهایی را که می توانستم ارائه دهم؛ انجام داده بودم.

باربا: در آن زمان؛ معمار زن بودن؛ پیچیده بود.

کلومینا: در والنسیا،تنها زن در کلاس، من بودم.  عجیب بود، وقتی برنامه را شروع کردیم، حدود 2000 دانشجو بودیم، نوعی برنامه  پلی تکنیک آلمانی بود. در ترم دوم تنها 200 دانشجو باقی مانده بودند و پس از آن من به طور کامل تنها بودم، هیچ زن دیگری وجود نداشت. در ترم سوم تنها 20 نفر از ما باقی مانده بودند، و بار دیگر، من تنها زن آنجا بودم. بنابراین به خودم گفتم: "این مکان را ترک می کنم"، نه به این دلیل که هیچ دوستی نداشتم، بلکه برعکس، چون احساس کلاستروفوبیکی داشتم.

وقتی وارد بارسلونا شدم و دانشگاه بزرگی را با 5000 یا 6000 دانشجو دیدم، احساس کردم کسی نیستم. این برای من بسیار رهایی بخش بود. شما مجبور بودید خودتان را پرورش و توسعه دهید از طریق کار خود، نه به این دلیل که مردم شما را می شناختند.

سپس در دپارتمان های شهرسازی، تاریخ و تئوری شروع به کار کردم، در واقع ترجمهء آثار مانفردو تافوری، با یک دوست که کاملا ایتالیایی را می دانست. ما شروع به ترجمه دو متن برای دپارتمان کردیم وتا قبل از فارغ التحصیلی، در حال کار بودم. در همان سال که فارغ التحصیل شدم، دپارتمان شهرسازی مرا استخدام کرد. و شما می دانید که در اسپانیا چگونه کار می کنند: هنگامی که یک استادیار تمام وقت هستید، همانگونه که من بودم،... به عنوان استادیار وارد دانشگاه می شوید... بنابراین بارسلونا را ترک نکردم، من در واقع شغلی داشتم که بسیاری آرزوی آن را داشتند.

باربا: پس چه چیزی باعث می شود به ایالات متحده بروید؟

کلومینا: در آن لحظه احساس کردم جهانی فراتر وجود دارد که مهم است آن را بشناسم. در واقع، تلاشهای چندی برای رفتن به خارج انجام دادم. اول سعی کردم به پاریس بروم. سپس درخواست دیگری برای رفتن به AA. هیچیک نشد. تلاش سوم  موفقیت آمیز بود، اما با چاشنی شانس.

در یک تابستان به نیویورک رفتم و یک ماه آنجا ماندم.  اس