آدا لوییز هاکستِبل(نویسنده و منتقد معماری)یکبار او را به عنوان "شاعری که معمار شد"توصیف کرد. آلدو روسی معمار ایتالیایی(3مه1931-4سپتامبر 1997)که به خاطر طراحی هایش، نظریه شهری و دریافت جایزه پریتزکر در سال 1990 شناخته شده بود. روسی هم چنین در سال های 1985 و 1986 ناظر و مدیر دوسالانه ونیز بود، یکی از تنها دو مرتبه ای که به عنوان مدیر، خدمت کرده بود.

روسی به سبب سهمی که در نظریه معماری داشت اغلب مورد تقدیر قرار می گرفت، که طیف گسترده تاثیرات و الهامات او از آدولف لوس معمار و نظریه پرداز گرفته تا مدرنیسم متقدم ایتالیا و نقاشی سورئالیسم جورجیو دِکریکو را شامل می شود.

او در اواسط سال 1950 به خاطر کمک هایی که به مجله ی معماری-ایتالیایی کازابِلا کرد، توانست پیشرفت ها و امتیازاتی بدست آورد و بعدها در سال های 1959 تا 1964 سردبیر مجله شد.

کتاب او، معماری شهر، تا به امروز یک کار پیشگام در زمینه نظریه شهری بوده است. این کتاب استدلال می کند که معماران باید به بافت شهری و فرهنگی حساس باشند و به جای تلاش برای اختراع گونه های طراحی جدید از طرح های قدیمی استفاده کنند.

در عمل، روسی بدون شک استاد رویکرد نظری خود بوده است. گورستان سن کاتالدو در شهر مودنا ایتالیا به عنوان یکی از معروف ترین آثار او می باشد.

میراث او در ایتالیا و سراسر جهان هنوز زنده می باشد. در واقع شرکت ایتالیایی سان روکو(طراح نوع جدیدی از معماری است که هرگز به طور کامل توسعه نیافت و نام خود را از طرح توسعه مسکن آلدو روسی و جورجیو گراسی، که هرگز ساخته نشد، گرفته است.)در سال 2013 توسط مجله آیکن به عنوان شرکت معماری نوظهور سال، نامیده شد. این نامگذاری بعد از پرداختن به یکی از پروژه های مسکونی ساخته نشده آلدو روسی، صورت گرفت.