سایتِ تحلیلیْ انتقادیِ معماریْ شهرسازی اتووود ترونِ خیالیِ آلخاندرو خودوروفسکی به روایتِ هوشِ مصنوعی

ثبت نام عضو جدید

ایمیل آدرس:

رمز عبور :

مرا به خاطر بسپار

رمز عبور را فراموش کردم

به جامعترین سامانه ارتباطی و اطلاع رسانی معماران معاصر ایران خوش آمدید

خانه

ثبت نام

تماس با ما

درباره ما

قوانین سایت

راهنما

تبلیغات

چه کسی می‌داند که چه تعداد فیلم‌نامه در پستوهای هالیوود رها شده اند که می‌توانستند و شاید هنوز بتوانند تبدیل به پرفروش‌ترین فیلم های قرن شوند، یا شاید اولین فیلم های کارگردانانی باشند که علی رغم توانمندی های درخورشان هرگز به افتخاری دست نیافته اند. تلْ ماسه Duneی آلخاندرو خودوروفسکی از جمله شاهکارهای ناتمام و بسیار پر بحث و نظری است که می تواند در زمره ی چنین آثاری قرار گیرد؛ فیلمی که پیش نویس اولیه آن شاهد حضور بازیگرانی همچون سالوادور دالی، اورسن ولز، میک جگر، گروه پینک فلوید، آلن دلون و دیوید کارادین بود.

استوری بورد فیلم یکی از معدود مستندات باقی مانده ای است که می تواند تخیل پسْ زمینه ی پروژه جاه طلبانه ی کارگردان شیلیایی را ارائه دهد، پروژه ای که به دلیل هزینه های زیاد و مدت زمان ده ساعته ی برنامه ریزی شده توسط خودوروفسکی برای نمایش فیلم، امکان مذاکره با شرکت های سازنده هالیوود را ناممکن ساخت و موجب شد هرگز محقق نشود.

در استوری‌بورد فیلم، ما با طراحی شخصیت‌ها و صحنه‌ پردازی هایی مواجه ایم که توسط کریس فاس و طراح و مجسمه‌ساز سوئیسی؛ هانس رودی گیگر خلق شده اند. تصاویری که جانی دارل، طراح و کارگردان، را به این فکر مشغول کرد که اگر خودوروفسکی می خواست یک فیلم دیگر در ژانر ِکالت cult بسازد، چگونه آن را می ساخت و نتیجه چه از آب در می امد، جانی دارل خیال کرد که اگر خودوروفسکی می خواست فیلمی شبیه به ترون Tronبسازد نتیجه کار چه می شد.

جانی دارل برای تصورْسازیِ نسخه جدید و خیالی ای از ترون به کارگردانی خودوروفسکی به درستی سراغ تکنولوژیِ هوش مصنوعی رفت و تصاویر بسیار دقیقی از فیلمی را پردازش کرد که هیچگاه ساخته نشده ولی به وضوح پرداخته ی ذهن نویسنده ی جادوْدرمانگرِ Psychomagic فیلم "کوه مقدس"(1973) است.

آنچه تصویرسازی های هوش مصنوعی تولید کرده است، فریم‌هایی از فیلمی هستند که ما دوست داریم آن‌ را ببینیم، اما برای همیشه ناتمام مانده است و هرگز روی در واقعیت نخواهد کشید. هوش مصنوعی همچنین به لطف این پروژه یکی دیگر از کاربردها و امکانات بی‌پایان خود را نیز توسعه می دهد، این تصویرسازی ها این امکان را محک می زنند که فیلم‌ها را قبل از ساخت تصور کنیم و داستان‌ فیلم را بر مبنای سبک کارگردان پیش بریم.

هوش مصنوعی می تواند به امکانی برای صنعت سینما تبدیل شود تا موفقیت یک فیلم را پیش بینی کند و محبوبیت آن را از قبل بیازماید. شاید زمان آن فرارسیده است که دستْ نوشته های گرد و خاک گرفته ی پستوهای هالیوود را دوباره بیرون بیاوریم و منتظر لحظه موعد تولدِ دوباره شان باشیم.

فرانک پاویچ؛ کارگردان مستندِ تلْ ماسهِ خودوروفسکی (2013) پس از مشاهده ی این تصویرسازی ها یادداشتی در نیویورک تایمز منتشر کرد که در بخشی از آن امده:

"هنوز هم سعی می کنم بفهمم که دارد چه اتفاقی می افتد. به نظر می رسد بین نحوه ارجاع به آثار آلخاندرو توسط فیلمسازان بعد از او و نحوه متابولیزه شدن آثار او توسط برنامه نویسی کامپیوتری رابطه ای وجود دارد. اگرچه این دو تا یکی نیستند و دوست دارم بگویم که تأثیرگذاری انسان بر انسان با تاثیرگذاری انسان بر الگوریتم یکسان نیست. اما با دیدن این تصاویر، دیگر نمی توانم مطمئن باشم.

نرم افزارهای تصویرْساز همانند بسیاری از نقاشان و مجسمه‌سازان، در طول تاریخ، برای دستیابی به شکل و فرم درست مشکل دارند، البته من دارم مته به خشاش می گذارم، این تصاویر ابعاد و جنبه های بی نهایت متفاوتی دارند؛ آثار جمع آوری شده هزارانْ هزار عکاس، نقاش و سینماگر را اسکن شده است و یک کتابخانه وسیع و عمیق از سبک ها و امکاناتی با انواع تکنیک های تصویرسازی به وجود امده است که همه شان دیجیتال اند، این تکنولوژی شک آور است و ذهن من را به شدت به خودش مشغول کرده است.

[باید بپذیرم که اکنون] . . .کارگردانان، هنرمندان مفهومی و دانشجویان سینما می توانند خیالات خود را ببینند، وقتی می توانند با استفاده از تمام مواد و مصالحِ بصریِ آرشیویِ دیجیتالِ تمدنِ بشریِ نقاشی کنند، این چه معنایی خواهد داشت؟ وقتی فرهنگ ما تحت تأثیر سکانس ها، صحنه‌ها و تصاویر فیلم‌های قدیمی ای قرار می‌گیرد که هرگز وجود نداشته یا حتی تصور نشده اند[چه پیش خواهد آمد؟]"

علاقمندان به مختوای بیشتر در مورد تل متسه ی خودوروفسکی و دنیای سینمایی او می توانند یادداشت "تلْ ماسه خودوروفسکی؛ حماسه ی ناتمام و آغازِ پایانِ سینمای علمیْ تخیلی با جنگ ستارگان" را بر اتووود مطالعه کنند.