آسمانخراش زدايشگر ماه Moonscraper
تقدير شده در رقابت آسمانخراش 2011
لوئيس كوئينانس Luis Quinones
ايالات متحده
در به چالش كشيدن تيپولوژی يك آسمانخراش ، اين طرح مجموعه ای جايگزين از ضوابط دوباره آزمودن سكونت ، ساخت و ساز و منطق سازماني در نظر گرفته است. در بررسي مسير جهاني ما و در نتيجه مسائل مربوط به ازدياد جمعيت و كاهش منابع طبيعي ، اين پروژه يك تغيير تكاملي دور از زمين را پيشنهاد مي كند . سايت انتخاب شده برای اين پروژه در لبه ی دهانه ی شاكلتون Shackleton Crater Rim در قطب جنوب ماه است. ماه به عنوان زمينی آزمايشي برای توانايي اش برای راهي شدن از محدوديت های سنتي كه ما بر روی زمين يافتيم ، انتخاب شده است . محدوديت ها ، از جمله جاذبه ی كم ، عدم وجود آب و هوا ، و وفور استخراج نكردن منابع طبيعي مانند ردپای بزرگ از آب منجمد شده و گازهای هيدروكسيل وجود دارد. اينها بويژه مفيد هستند ،اگر با استفاده از سلول های سوختي احيا كننده Regenerative Fuel Cells تركيب شوند ، جايي كه تجزيه جسم بوسيله ی جريان برق به عنوان وسيله ای برای حفظ انرژی و حيات موجودات به وسيله ی استخراج مولكول های هيدروژن و اكسيژن از آب مطرح است. اين آسمانخراش برای به حداكثر رساندن بهره خورشيدی به علت زاويه ی انحراف كم خورشيد، تيپولوژی ساختمانی بهينه است. با اين حال، اين حالت عمودی تنها بيان كننده بالای سطح ماه نيست. در عوض تو در تو قرار گرفتن عمودی برجهای تعبيه شده در اعماق پاييني سطح ، حفاظت در برابر اشعه ، اثرات شهاب سنگ و تفاضل درجه حرارت را فراهم مي نمايد.
سطوح تعبيه شده برج ها از طريق بسياری ربات ها كه با يكديگر همكاری مي كنند ،برای توليد يك سيستم خود سازماندهي با يكديگر شبكه شده اند . اين عمليات تكنيكی ساده ازساختمان ساخته شده با خاكريز ، همانند مستعمرات موريانه ها و مورچه ها است. اين رفتار توسط برنامه نويسي تعاملات مكاني مشخص شده كه منجر به ساختار های مبرم مي شود. در توسعه ی اين رفتارها و تكنيك های از پايين تا بالا ، شبكه ای پيچيده از روابط ظهور خواهد كرد. در حالت ايده آل ، اين زيست گاه به اندازه ی يك شهر انساني معاصر ، با زير ساخت های توسعه يافته و سيستم های سكونت رشد خواهد كرد.
اين تحقيق عمدتا به سيستم های غير خطي ، ساختارهای موريانه ای،رباتيك و طراحي الگوريتم مي پردازد.