هنگامی که باهاوس از ویمار به دسائو تغییر مکان داد، ساختمان های آموزشی مورد نیاز بودند. خانه های هفت برای تامین مسکن برای اساتید و آتلیه های خصوصی ساخته شدند. در سال 1926 والتر گروپیوس، لازلو مولی-ناگی، لیونل فینینگر، جورج موچه، اسکار شلمر و همچنین پل کله [1] به همراه خانواده هایشان به این مکان نقل مکان کنند. مستاجر های بعدی هانس مایر، لودویگ میس ون دروهه، جوزف آلبرس، هینرک شپرو آلفرد آرنت بودند.[2]
گرچه گروپیوس موفق نشد ایده اولیه اش مبتنی بر ساخت خانه ها از عناصر کاملا پیش ساخته برای اثبات کارآیی استانداردسازی را اجرا کند اما، وی ترکیب شگفت انگیزی از مکعب های سفید با چیدمان در ارتفاع های متفاوت ساخت.
سمت طرف خیابان تراس های باز و بالکن دارند. مبلمان داخلی ساخت کارگاه خود باهاوس، طراحی شده عمدتا توسط مارسل برئور است. کار نوسازی در سال 1992 آغاز و خانه ها در سال 1996 قسمتی از میراث جهانی یونسکو شدند.