استالین در سال 1931 مسابقه ی طراحی برای کاخ شوراها را بازگشایی کرد . 272 پلان، شامل 24 معمار خارجی، به همراه نام معمارانی همچون لوکوربوزیه، والتر گروپیوس یا آلبرت کان دریافت شد . هیئت داوران -که استالین آن ها را برگزیده بود- بوریس آیُفان، ایوان ژولتووسکی و معمار انگلیسی جوان، هکتور همیلتون را در قالب 3 برنده اول انتخاب کردند . ویژگی مشترک این سه معمار آن بود که آن ها صریحا از معماری آوان گارد قرن های بیستم فاصله گرفته بودند و ادعا می کنند؛ سبک نئو کلاسیک التقاطی که نوع کاملش به نام " باروک استالین " شناخته می شود؛ به شکل سبک برجسته قرن سی ام در می آمد و به همین دلیل، استالین را معماران اروپایی آوان گارد به تلخی سرزنش می کردند . لوکوربوزیه و زیگفرید گودیون، رهبران سیام، اظهار داشتند که " این انتخاب هیئت داوران حمله ای اشکار و مخالف است و خیانتی فجیع به جوهره انقلاب و تفکرِ پنج ساله است ".
استالین که با این کلمات طعنه آمیز شیوه خود را تغییر نمی داد، طرح بوریس آیُفان را انتخاب کرد که در آن هم تعدادی از تغییرات را پیشنهاد کرد .
کاخ شورا ها با 425 متر ارتفاعش قصد داشت به شکل بلندترین ساختمان اروپا شناخته شود و حتی اکنون نیز، 100 متر از برج فدرال بلندتر است که قرار بود بعد از تکمیلش بلندترین ساختمان روسیه باشد.
کاخ شورا ها قرار بود در محل کلیسای جامع کریست شوروی ساخته شود . این کلیسا بعد از تصویب طرح ها منفجر شد ؛ فقط برای تمیز کردن این آثار مخروبه یک سال زمان نیاز بود . بخش های سالم پوسته مرمرینش رابرای پوشاندن دیوارهای ایستگاه مترو، در نزدیکی ساختمان، به کار بردند؛ بعد از کاخ شورا ها نام گذاری شد و همچنین در سال 1957 به نام کروپوتکینسکایا تغییر کرد؛ همان زمانی که آن ها پلان کاخ را رها کرده بودند . نیمکت های این مجموعه هم به همان ایستگاه مترو داده شد . بخش مرمرین پوشش که با نام قهرمانانِ جنگ بزرگ میهن پرستان در سال 1812 تزیی شده بود؛ برای سنگفرش کردن معابر در پارک های مسکو به کار برده شد .
پی های کاخ در سال 1939 گذاشته شد ولی ساخت طبقه اول در جریان وقوع جنگ متوقف شد . سازه آهنین آن را در سال های 1941 - 1942 برای حفاظت شهر به کار بردند و فونداسیون آن با آب های زیرزمینی پر شد . بعد از جنگ، آن ها برای ادامه ی دوباره آن برنامه یزی کردند و استالین هم در سال 1947 ساختمان " برج های بلند " یا " هفت خواهر " را سفارش داد . به طوری که آن ها بر " اصل " خود تمرکز کردند، کاخ شورا ها به شکل مرکز ایده آلشان درآمده بود و طرح شان را به خط آسمان ناموجود ساختمان ارجاع می دادند .
به هر حال، این ساختمان هیچ وقت دوباره به روی کار نیامد . در سال 1958 رهبر شوروی از اجرای این پروژه دست کشید و بقایای آن به استخر بزرگ روبازی در شهر تبدیل شد .