تعدادی از درخشان ترین نماهای بهترین کارهای استاد همیشه ی سینما؛ استنلی کوبریک با موسیقی اشنای کلینت منسل: مرثیه ای برای یک رویا یا نور ابدی، دست مایه فیلمی تقریبا 2 دقیقه ای به نام استنلی کوبریک ـ پرسپکتیو یک نقطه گریز از یکی از کاربران سایت ویمئو به نام کوگونادا شده است تا علقه استنلی کوبریک به پرسپکتیو یک نقطه ای و پرداخت بی نظیر او از این تکنیک را به رخ کشد، سکانس های به یاد ماندنی ای از درخشش، غلاف تمام فلزی، راه های افتخار، 2001: یک ادیسه فضایی، پرتقال کوکی، بری لیندون، چشمانْ بازْ بسته و . . . گلچین شده و در یک کلاژ فشرده و تند کنار یک دیگر چیده شده اند.
کوبریک از این نوع پرسپکتیو برای تشدیدِ کالبدِ محیط و تبلور پارانویا و ترس مستتر در فضاهای بسته استفاده می کند و البته با قرار دادن سوژه در نقطه گریز، بر شدت حضور بعضا زائدش در تصویرِ ناب پس زمینه تاکید می کند و البته در جاهایی نیز با اوردن سوژه ها تحت شمول تقارن، ان ها را تبدیل به جزیی از پرداخت فضایی متقارن اما بحرانی کرده است، فضایی کاملا متاثر از حضور غالب دوربین، دوربینی که ورای این چیدمان منظمْ اضطراب را مکرر می سازد.