به یاد یکی از بزرگترین استادان فیلم ساز مدرن آلفرد هیچکاک به دهه ی 50 و فیلم پنجره ی عقبی باز می گردیم. پنجره ی عقبی در سال 1954 در آمریکا به کارگردانی هیچکاک به نمایش درآمد. در این فیلم بیشتر سکانس ها به چشم انداز یک اتاق تک نفره محدود شده است. همه چیز در این مجتمع مسکونی برای همه عادی به نظر می رسد به استثنای یک عکاس که مجبور است دنیا را از همان چشم انداز همیشگی ببیند.

جف عکاس حرفه ای که در یک صانحه صدمه دیده به نوعی در آپارتمان خودش زندانی شده است. با فراستی که هیچکاک در فیلمبرداری به خرج داده بیننده به تبع جف در این آپارتمان حبس می شود, و به تماشای همسایگان آپارتمان مقابل از نمای پشتی ساختمان می پردازد. پرداخت معمارانه ای که هیچکاک در این اثر تعبیه کرده به جف کمک می کند تا رد یک جنایت را دنبال کند. فضاسازی , محدود کردن تمام تصاویر توام با کلوزآپ از تک اتاق جف و گزیدن پنجره ی عقبی ساختمان روبه رو در قامت پرده ی نمایش به رازآلودگی داستان دامن می زند.