اندرو مك كنل، با الهام از ستون فقرات يك نهنگ، راه پله مهره را طراحي نموده است. اين پلكان تنها تقليدي از يك فرم ارگانيك نيست، بلكه تحولي در فرم دهي به يك سازه مي باشد. بخش بزرگي از اين طراحي به جستار پيرامون يافت يك جزء يا مهره انجام گرفته است، تا بتوانند با بهم پيوستن به ستون مهره اي تبديل گردند كه ساختاري سخت و خود اتكا جهت پلكان ميان دو طبقه داشته باشد.

سطح بيروني آن متشكل از چندين لايه بادوام از فيبر كامپوزيت مي باشد، در حاليكه عناصر سازه اي در درون آن جاي گرفته اند. مهره ها با استفاده از اتصالات و پين هاي فولادي به يكديگر متصل مي گردند. وقتي كه اتصال مهره ها انجام گرفت، ساختار اسپيرال پيوسته آن در كنار نرده هايي در عرض هر پله ادامه پيدا مي كند كه با فرم ساختاري و شبكه اي از ميله هاي فولادي تقويت گشته است.

ورق هاي فولادي به يكديگر متصل مي گردند و به سطح طبقه بالا لنگر مي گردند. فراتر از اين ها، هيچ پشتيباني ديگري از مهره ها نمي گردد و خود به عنوان يك عضو ساختاري عمل مي كنند و نيروهاي يوجود آمده از رفت و آمد كاربران را تحمل كرده و به طبقات متصل به آن، انتقال مي دهند. اتصالات فولادي ميان مهرها و اتصالات بين پلكان و طبقه ها، به خوبي در برابر نيروهاي پيچشي و دوراني ناشي از پله هاي معلق و مارپيچ مقاومت مي كنند.

هر مهره از اين پلكان، كفْ پله، نرده و دستي نرده را تشكيل مي دهد و شما اين اجزا را به وضوح در هر مهره از ستون فقرات وال مي توانيد مشاهده كنيد. پلكانِ مهره، پيكره بندي دوباره اي از اين فرم آشنا و تبديل آن به يك قطعه منحصر بفرد و كاربردي مي باشد.