آرون سوارتْز کاری را شروع کرد که تمام کردنش با ماست. آنچه که امروز در سطح آکادمیک در دنیا جریان دارد، وضعیت ایده آلی نیست. از زمانی که ارائه دروس به شکل آنلاین رواج پیدا کرد، این انتظار به وجود آمده که دستاوردهای علمی به شکلی گسترده تر در اختیار همگان قرار بگیرد. اگر هر اثر علمی و دانشگاهی، هم رایگان باشد و هم قابل جست و جو، آنگاه معلمان و استادان، دانش آموزان و دانشجویان و افراد باهوش و خود آموخته ای مثل آرون سوارتْز قادر خواهند بود از اینترنت به عنوان منبعی کامل و واقعی از آموزش و پیشرفت استفاده کنند. رایگان و دسترس پذیر شدن مقالات علمی در عین حال این امکان را به دانشگاه ها خواهد داد تا جایگاه گذشته خود در مباحث عمومی را بازپس بگیرند.

واقعیت این است که امروزه بسیاری از آثار تولید شده در دانشگاه اصلاً به محیط بیرون راه پیدا نمی کند و اصولاً کسی که ارتباطی با محیط آکادمیک نداشته باشد از دسترسی به این آثار محروم است. شاید گزافه نباشد اگر بگوییم چنین وضعیتی یکی از علل مهم ناآگاهی عمومی و همگانی درباره مسائل مهمی مثل تغییرات آب و هوایی، تکامل، واکسن های ضروری و مسائل دیگر است. از میان برداشتن دیوارهایی که میان عرصه دانشگاهی و عمومی ساخته شده اند، می تواند به روشن شدن حقیقت از جنبه هایی مختلف کمک کند. در این میان، دانشگاه های بزرگ و مهم می توانند نقشی بسیار عمده بازی کنند. اگر این دانشگاه ها اعضای هیأت علمی خود و نیز فارغ التحصیلان و پژوهشگران را ملزم به چاپ مقاله در ژورنال های رایگان علمی کنند، به تدریج شاهد وضعیت متفاوت و جدیدی خواهیم بود.

اقدام مفید دیگری که می تواند دراین راه انجام شود، این است که دانشگاه ها و مؤسسات عالی معیار قضاوت خود برای پذیرش دانشجو و محقق و استاد را صرفاً چاپ شدن مقاله در ژورنال "معتبر" قرار ندهند. معیار قضاوت باید "کیفیت" کاری باشد که آن دانشجو یا محقق یا استاد انجام داده است. این مسأله البته بدیهی به نظر می رسد اما واقعیت این است که در سال های اخیر این که مقاله تان را کدام ژورنال چاپ کرده اهمیت بیشتری نسبت به خود مقاله پیدا کرده است. نکته دیگر این است که ژورنال ها و مرجعی مانند جی.استور در واقع جایی ایستاه اند که هم از دانشگاه دور است و هم از عرصه عمومی.

دانشگاه برای پژوهشگر خود هزینه می کند و پژوهشگر مقاله ای علمی می نویسد. اما در این میان، نهادی از این مقاله سود می برد که در عرصه عمومی نقشی ایفا نمی کند. مدیریت نسبی مسأله مقالات در ژورنال های پولی می تواند از لحاظ مالی نیز به شدت به سود دانشگاه ها باشد. بر اساس آمار موجود، دانشگاه های دنیا در کل مبلغی بین 10 تا 20 میلیارد دلار را فقط صرف حق اشتراک ژورنال های علمی مختلف و نیز مراجع بایگانی مثل جی.استور می کنند و این هزینه ها همواره رو به افزایش نیز هست. کاری که آرون سوارتْز انجام داد، تلنگری بود برای همه ما تا به شکل جدی به آزاد بودن علم برای همه فکر و عمل کنیم. این کار به نفع همه است.