پروژه ی " توتم های کاملاً بی مصرف" یک مجموعه از توتم های معمارانه با پیکربندیشان جدا از مقرر کردن کارکرد یا مفهومی به منظور تولید فضاهایی که توسط روابط ذهنی تعریف شده اند, را مطرح کرده است. این توتم ها اشیایی هستند, که فیگور دارند, اما فضای اطراف خود را در درجه ی اول از طریق روابط تجربی, بساوایی یا روایتی شکل می دهند.
در این مسیر آنها هم مشخصه های گرافیکی تصویرها و همچنین پتانسیل اشیایی که فضا اشغال کردند, را مجسم می کند. این فیگورها به عنوان فرم هایی آزادانه با بدن انسان مقیاس بندی شده, و سپس برای ایجاد رابطه بین یکدیگر متراکم شدند. آنها باهم گروه بندی شده, و به یک رسانه بدل می شوند, که از طریق آن یک فضای داخلی بدون روساخت یا محوطه ای روشن تولید می کند.
در حالی که توتم ها فیگورهایی هستند, که در انتشارشان به عنوان تصویر و ابزار گفتمان به نظر می آیند.. آنها به یک هم کنشگر در فرم ساختشان بدل شدند. جایی که فیگور به چالش های سطح, مصالح و تجربه فروکش کرد. در نهایت ترسیمات باد کردند, متورم شدند و در مسیر رشدشان در سه بعد فرو ریختند.