نادر تهرانی معمار امریکایی سایت اینستالیشن گوانگجو را چنین بررسی کرده است: که توسط یک جاده با مجموعه ای گوناگون از انواع ساختمان و مقیاس ها شاخص شده، و در هر گوشه از این سایت زنده لنگر انداخته اند. عرض آن امکان یک مداخله از هر مقیاس یا جاذبه را نمایش نمی دهد. در زمین این سایت زیر ساخت ها پخش شده اند: پست های الکتریکی، اتصالات فاضلاب، چراغ های خیابانی و دیگر متعلقات تکنیکی، که امکان بازتعریف زمین را از بین می برند.
به نوبه ی خود حاشیه ی خیابان توسط یک ردیف از درختان در فضاهای باقی مانده قرار گرفته اند، همانطور که ریشه های خود را در گوشه ها هدایت می کنند، آشکار شدن آنها در فضای بیرون امکان پذیر میباشد. پروژه ی ما در فضای بینابینی این منطقه جای گرفته، و بین زمین و آسمان در فضای طبیعی درختان با استفاده از یک روش ریخته گری معکوس شبکه بندی شده است.
شکل پاویون توسط چارچوب دقیق هندسی انباشته شده از میله های فولادی که متقاطع و تصادفی از بُعد یک ستون در افقی ترین هندسه و از توده ای شناور در بالا تعریف شده است. ساختار ظاهراً متحرک این پاویون در قسمت بالا شناور است. با نگاهی تیزبینانه در گوشه ها جسمی در فضا که توسط دیوارهای شهری اشغال شده، مشاهده می شود.