خانه ی سرندیپتوس پروژه ی پایان نامه ی آناهیتا چائوهان در مدرسه ی بارتلت لندن است. این پروژه با نگاهی دقیق به خانه سازی در شهر هنگ کنگ تمرکز دارد. آنچنان که چائوهان اذعان می دارد، در شهرها تراکم گونه شناسی از خانه سازی و ساختمان سازی نه فقط به عنوان یک گونه ی ساختمانی معمارانه، بلکه همچنین درقامت یک گونه خانه سازی در حال اجرا مستقیماً خواستار عمودیت است. در این پروژه ی فرایند طراحی با اکتشاف مصالح تطبیق یافته با هسته ی متراکم آغاز شد.
این تراکم به واسطه ی تجربه ی لاتکس و اینکه چگونه سیالیت مصالح می تواند به منظور تولید استحکامی انعطاف پذیر، کشیده وجامد بهره برداری شود، بررسی شده است. این مفهوم از انعطاف پذیری یک تمرکز غیر مستقیم تأثیر گذار بر فرایند می باشد. که به شکل انعطاف پذیری به عنوان بخشی از گونه ی خانه سازی در ابتدا به عنوان ابزارهایی در فضای متورم ترکیب شد. گرچه پس از آن خودش را از طریق واحدهای مسکونی چهار گانه و سه گانه تصحیح کرد.
با پیوستن به دستورالعمل های ساختمان سازی جدید برای هنگ کنگ، این پروژه به بهره وری انرژی توسط ابزاری در سیستماتیک کردن نمای فتووالتائیک خورشیدی می پردازد. این پنل ها با مواد انعطاف پذیر به منظور پوشاندن نمای جنوبی واحد مسکونی ترکیب شدند. و با استفاده از اکسیژن در ارتباط با میزان نور خورشیدی که دریافت می کنند، گسترش یافتند. توسعه ی نما تضمین می کند، که مقیاس نما به منظور مقدار نوری که ساختمان جذب می کند،افزایش می یابد. تا بتواند بازخوردی برای سیستم روشنایی در شب به منظور تجمع استراتژی محیطی ساختمان باشد.
نمای جنوبی از نور طبیعی استفاده می کند، و از این رخداد طبیعی به منظور طراحی یک نمای خود کفا که به پایداری مبتکرانه درون محیط ساختمان کمک می کند، بهره می برد. سبک کلاسیک ساختمان از یک هسته ی مرکزی بتنی هم به شکل فیزیکی و هم بصری با این پروژه درگیر شده است. و به منظور کاهش کلی تأثیر محیطی با مهارت به انجام رسیده است. هسته ی بهم پیوسته و چرخان فرم گردباد مانند نما را احاطه و به شکل یکپارچه ای بخش بالای ساختمان را راست کرده است. این رئوس عمودی نقش دوگانه ای را بازی می کنند؛ در تقویت سازه نه تنها تقویت کننده ی قطعات کف هستند، بلکه گره های سازه ای الحاق شده به ساختمان را تولید می کنند.